Het bovenstaande liedje wordt allang niet meer gezongen. Dat is verouderd. “We are the champions”, blijft tijdloos. Verder schallen de kinderen uit volle borst allerlei fantastisch leuke liedjes. Ik denk uit saamhorigheid, gewoon ook uit blijdschap en soms om de voeten, de regen of wat dan ook maar even te vergeten. Ik vind het een allemachtig prachtig fenomeen. Geniet er zeer van. Mag dan ook graag van mijn balkon af het schouwspel bekijken. De verzamelplek is namelijk achter mijn huis in het Schothorsterpark. Hier worden veel evenementen georganiseerd, dus zit ik eerste rangs… Het ‘gezoem’ begint al rond half 6. De kids komen dan langzaam aan binnendruppelen al pratend, gillend, lachend & zingend. Hoe meer er zijn hoe harder en vrolijker het geluid. Als de menigte zich in beweging zet ebt de geluidsmuur weg en baant zich langs de te lopen route. En in no time, zo lijkt het, zijn ze terug. Nog steeds zingend, met of zonder muziekkorps voorop. Dit jaar was het gelukkig geweldig mooi weer. Zonnig met een lekkere temperatuur. In de 16 jaar dat ik hier woon heb ik het weleens anders meegemaakt. Donkere dreigende wolken die eraan kwamen en ja hoor: regen. Huilende kinderen die dan naar huis vluchten door de stromende regen. Gek eigenlijk, als echte wandelaar heb ik eigenlijk nog nooit meegelopen. Als kind vond ik wandelen en de 4daagse echt stom. Nou ja, ieder z’n ding in elke levensfase zal ik maar zeggen. Mogelijk zijn ook best veel ouders blij als hun kinderen naar het hoger onderwijs gaan en dit geneuzel klaar is. Met nostalgie wordt er dan uiteraard weer op teruggekeken.
In Zilverschoon in Nijkerk, het verpleeghuis waar ik nu werk hadden ze een “wandel4daagse” georganiseerd. Het was ’s middags van half 2 tot 3. De bewoners die mee wilden ‘wandelen’ gingen samen met de vrijwilliger op pad. De vrijwilligers waren veelal jongens en meisjes van de middelbare school. Het was een soortement maatschappelijke stage. Konden ze kennis maken met de oudere mens. Dat deden ze ook erg leuk mag ik wel zeggen. Het verzamelden was op het terras en een moderne oudere bewoner ging een shaggie met ze roken. Wij zaten lekker aan de lunch en schrokken op toen zijn mobiel afging, want die stond tamelijk hard. Niet verwonderlijk natuurlijk. We moesten erom grijnzen. Niet zulke grote afstanden werden er gelopen, want dat is niet wat meer voor de oudjes. Nou ja dat zeg ik, eerder niet voor de vrijwilligers want die duwen die 3 kilometer de rolstoel voort. Grappig was het verhaal van de afdelingsmanager van mijn psychogeriatrische (PG) afdeling. Één van de bewoners weigerde nog mee te gaan. “Ja hoor, zei hij, ik heb al 3 dagen meegelopen. Heb er nu geen zin meer in.” Hij hoefde notabene gewoon te zitten en werd lekker geduwd. Nu vraag ik je, de grapjas. De stage had soms een wat abrupt einde als een van de dementen te onrustig werd of bevangen door de hitte. Dan keerde degene snel maar naar “huis” terug. En een beetje van de schrik bekomen fietste de scholier weer naar school terug. Soms zaten de jongelui met een aantal op de grond rond de rolstoel en kletsten nog wat met de bewoner na. Mooi beeld.
Hier achter in het park komt de hele meute weer binnen. Bloemen, gejoel en muziek volop. Het was weer een geslaagd wandel-uitje. ’s Morgens én ’s avonds. Gelukkig stonden de fietsen er nog. De stadswachten, waaronder ik vanaf het balkon, hadden een oogje in het zeil gehouden…
Een, twee, in de maat,
anders wordt de juffrouw kwaad.
Maar de juffrouw wordt niet kwaad,
Want wij lopen in de maat.
(of de ‘ondeugende ‘ variant: want zij is van prikkeldraad…)
Hi Lia (ea),
Dank voor je comment en… misschien komt het er wel van dat ik volgend jaar eindelijk toch nog eens een avond-Nijmeegse-wandel4daagse ga lopen!
X Rita
4 daagse lopen. Ieder kan zich wel zo´n fenomeen heugen. Ik althans wel. Het is een uitermate sociaal gebeuren want naast het gezellige gekeuvel gezang van de kinderen, leer je ze onderling ook beter kennen. Hen niet alleen nee ook de ouders. De appel valt dan soms niet ver van de boom!
Kinderen zijn trots op dat mooie metaal wat ze de laatste dag in ontvangst mogen nemen… met daarnaast bergen snoepgoed op allerlei inventieve manieren (stok hoed ketting) verwerkt… en daar ging het uiteindelijk ook om!
Rita wandelen is toch ook jouw passie.. .maar dit keer vreemd genoeg vanaf jouw balkon!? RINY
Ik liep 4 x de vierdaagse van Nijmegen… dit verhaal is een feest van herkenning.
Hele leuke column, Rita
Het is een geweldig festijn en de bewoners genieten er volop van. Net als overigens de jeugd die erbij wordt betrokken. Waar ze weifelend binnenkomen omdat het toch wel eng is, gaan ze gierend van de lach weg over dingen die ze hebben beleefd.
Op naar volgend jaar voor jong en oud en uhhhhh misschien mee lopen Rita?
Hoi Rita,
Leuke column.
Bij ons was een wandel-’s middags-4daagse georganiseerd voor 65+ ‘ers, 2/5 of 5 kilometer met aan het eind een medaille uitreiking. Rolstoelers mochten ook meedoen.
Dit leek me erg leuk, maar juist in die week had ik 3 verjaardagen in het gezin en de familie dus dan gaat het sportieve feest niet door.
Zo worden we steeds geconfronteerd met keuzes maken.
Niels heeft ook gelopen, 4 x 10 km! Hartstikke leuk natuurlijk, maar ik vind het stiekem niet erg dat het de laatste keer is…. lopen is leuk, maar om iedereen gevoederd en gedrenkt om 18.00 uur (!!!!) op het schoolplein te krijgen, pffffff