De Kerstschildpad

Ik geloof in grote en kleine wondertjes, ook nu nog… En helemaal rondom Kerst na het zien van de film over de meest magische speelgoedwinkel “Mister Magorium Wonder Emporium”. Mr. Magorium (Dustin Hofman) speelt de excentrieke winkeleigenaar van 243 jaar en Natalie Portman de onzekere winkelmanager. De uiteindelijke clue is dat je beseft dat je meer bent dan je denkt… Als je dat gelooft gebeuren er fantastische wonderen! Wie wil dat nou niet?
In gedachten ga ik terug naar de tijd dat ik zelf nog een klein meisje was en in mijn beleving veel wonderlijke dingen meemaakte. Een van de gebeurtenissen van toen komt weer bovendrijven. Ik denk dat ik een jaar of 6 was en een echt dromelotje… Worden dromen echt waarheid?

Er was eens toen ik nog een klein meisje was, een voor mij magische Kerst… De wereld was sneeuwwit en het was traditie dat ik met mijn moeder een kerstboom uit ging zoeken. Wij woonden in een niet zo’n heel groot huis. Dus de bomen die groter waren dan ik pasten niet. Dat vond ik niet erg, want met het versieren van de Kerstboom kon ik er dan goed bij. Dus we kochten een lief klein Kerstboomje. Toen we de boom gingen kopen kwamen we langs de dierenwinkel naast de bomenmarkt. Gebiologeerd stond ik oog in oog met rondzwemmende schildpadjes in de etalage. Die met van die rode wangetjes.
Ik vergat de hele kerstboom en volgde de schildpadjes in hun zwemrondjes met mijn vinger langs het glas van de winkelruit. Mijn moeder zei, “kom nou mee Rietje, we moeten nog wel een mooie boom vinden”… Met moeite kwam ik los van die voor mij magische diertjes. In die tijd hadden we geen auto en de boom werd lopend achterop de fiets meegenomen naar huis. Het was bar koud, voor mij ver lopen en ik hield met mijn handschoentje de boom tegen. De naalden prikten er wel een beetje doorheen, maar dat gaf niks. Ik vond de boom prachtig en hij rook echt naar Kerst. We hadden ook bij de Spar, die er toen nog was, kerstkransjes gekocht. Van gevulde chocolade met witte korreltjes en koekjes met suiker erop. Thuis mocht ik het rode lint eromheen doen en de kransjes in de boom hangen. Stiekem at ik er natuurlijk ook een paar op…
We hadden mooie kerstballen en vogeltjes en een Engel als Piek. Mijn broertje en zusje hielpen ook met versieren van de boom. Mijn vader had het Kerststalletje opgezet. De beeldjes waren fragiel en mochten natuurlijk niet breken. Er hing een prachtig verlichte Kerstster boven. We deden ook aan kerst kadootjes en daarvoor maakte iedereen een tekening van wat je wilde hebben. Ik tekende (natuurlijk) een schildpadje… Ik zie me nog op mijn buik liggen voor de warme zwarte kolenkachel. De wantjes en sjaal erboven te drogen op de vensterbank.
Met Kerst kwamen de Opa’s en Oma’s bij ons eten en we hadden ook een ‘Flappie’. Ik was toen al erg gek op dieren, maar niet om op te eten, alhoewel… Mijn moeder maakte groentesoep, een zalmslaatje, gebakken aardappeltjes en een lekker kippetje. Kippetjes hadden wij toch niet, dus was het niet zo erg (?). Er stonden allerlei kadootjes onder de Kerstboom en erin veel rode lintjes zonder koekjes. We mochten er elke dag een opeten, vandaar.
Veel eten kon ik op Kerstavond niet want ik was zo benieuwd wat ik zou krijgen. In de gang stond een doos, waaruit een krabbelend geluid kwam. Die bleek voor mij te zijn en ja hoor, naast de poppen, autootjes en spelletjes voor mijn broerje en zusje staarde mij een schildpadje aan. Een landschildpad, nog mooier dan de roodwangschildpadjes… Ik noemde hem Pinkie. Wat was ik blij met dit bijzondere beestje! Vanaf die tijd denk ik nog steeds als ik ergens een tekening van maak en het me heel goed kan voorstellen, dat ik het krijg. Niet zo snel als toen met Kerst, maar toch…
Pinkie is uiteindelijk naar Artis verhuisd. Daar heeft hij het goed tussen zijn schildpadvriendjes. Het magische van de schildpad en Kerst blijft altijd wel voor mij bestaan. Het is dan ook geen wonder dat ik schildpadjes verzamel en er inmiddels meer dan 1000 heb in allerlei soorten en maten. De schildpad betekent voor mij de verwondering en magie rondom Kerst… En verbindt mij inmiddels met verschillende filosofieën en heel veel mensen.

Moraal van het verhaal
Het is een beetje traditie geworden dat ik elk jaar met Kerst een zelfgeschreven Kerstverhaal voorlees. Daarvoor ‘moest’ ik even stil worden om die van 2018 te kunnen schrijven. Een vriendin zegt het mooi, “stilstaan is al een hele vooruitgang”. En dat is waar, we rennen wat rond door ons leven, ik ook… Een soort ‘human race’, het menselijk ras dat rondrent. Altijd haast, altijd te laat. “Duruk Goudrug”, noemt Poeh dat in de Tao van Poeh. Lees gerust, ik ben Druk-en-kom-Gauw-terug. Juist daarom vertel ik het verhaal van de Kerstschildpad. Schildpadden zijn traag en hebben een lang leven. Ze kunnen zich heel goed in hun eigen schildje terugtrekken en in alle rust kijken wat daar geschreven staat. Dat deed ik voor mijn kerstverhaal ook. Ik geloof dat het um niet zit in het ‘racen’ als mens door je leven, maar in het ‘langzame bewuste zijn’. Het schilderij met de bloemen heb ik gemaakt toen ik even te druk was in mijn hoofd en stil wou staan bij mijn leven. Soms vallen puzzelstukjes dan vanzelf op zijn plaats. Gewoon even rustig aan doen en wat binnen ‘in je zit’ naar buiten brengen. Vandaar ook dat ik veel schildpadden nodig heb, om me dat steeds weer te herinneren. Innerlijke rust nemen als verbinding met de andere wondere binnenwereld wat een baken is in mijn leven. Iets onverwachts willekeurig kan echt zomaar gebeuren, iets magisch duwt ons dan vooruit.

Het wonder van leven
of de dagen nu donker zijn
met daarbij blossen van rode wijn
zeker met Kerst en
in het komend jaar
wens ik jou zonneklaar
een wondere wereld om samen te be-leven!