Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg…
Deze uitspraak komt van mijn vader. Dat was een van zijn leuzen. Kennelijk heb ik het heel letterlijk genomen en ben me ernaar gaan gedragen… Dat heb je zelf natuurlijk niet door, want ‘hoe ik doe’ vind ik ook heel gewoon. Wat is nu het geval? Binnen een week krijg ik van 2 heel verschillende mensen hetzelfde te horen. Een oudere dame in het verpleeghuis waar ik nu werk roept mij: “zuster, zuster…” Ik zeg haar: “ik ben de zuster niet, wel van mijn broertjes en zusjes natuurlijk”. Zij zegt “oh sorry, ik zie het al u bent de dokter hè?” Ze maakt nog een grapje, “dokter De Ruijter toch of was het Venz?” Ze lacht. Ik zeg inderdaad altijd dat ik van De Ruijter, de broodversierders ben, gestampte muisjes enzo. Deze dame vertrouwt mij toe: “ik vind u zo gewoon en u bent zelfs dokter.” Er komt een andere client in een rolstoel langs. “Niet zoals zij hoor, die is echt arrogant…” Ik bedank haar voor het compliment. Want wat is mooier dan ‘gewoon’ te zijn en daarmee geen drempel op te werpen om met mij samen te kunnen zijn.
Een paar dagen later na een visite zit ik nog wat te schrijven. Zegt een van de interieurverzorgsters uit het niets: “je zou ook een heel goede huisarts zijn…” Ik ben helemaal verrast natuurlijk en nieuwsgierig vraag ik haar waarom ze dat vindt. “Nou, je bent zo gewoon,” zegt ze. “Alweer dat ‘gewoon’,” denk ik. Ze gaat verder met haar uitleg. “Je bent zo menselijk en behandelt iedereen hetzelfde, ook mij. En… ik kan het echt voelen dat je zo doet.” Ik ben een beetje ontroert, want zo zie ik het ook. We zijn allemaal één en voor mij maakt het ‘geen moer’ uit of je nu een bepaalde status hebt of niet. Je bent net zo mens als ik. “Vroeger kon ik door omstandigheden niet gaan studeren en nu maak ik hier de boel schoon, vertelt zij verder. En ik houd van mijn werk, ik vind het leuk.” “Dank je wel voor het compliment, zeg ik en super dat je het zo naar je zin hebt want dat komt bij de meeste mensen niet zo vaak voor…”
Over ‘gewoon zijn’ kan je natuurlijk heel anders denken, omdat ‘we’ eigenlijk allemaal heel bijzonder willen zijn. Bijzonder goed in ons vak, bijzonder voor onze naasten en geliefden, bijzonder hoe we eruit zien en ga zo maar door. Daar ontlenen we onze eigenwaarde aan, wat we zijn, ons beroep, vader/moeder en hoe anderen (en wijzelf) ons zien. Maar het gaat erom wie we zijn. Dan wordt ‘het gewoon zijn’ en de gewone dingen in het leven juist heel bijzonder… Ik hou dus het motto van mijn vader erin en blijf lekker heel gewoon.
mooi
anders
dan ik
natuurlijk
niet meer
of minder
maar
zo mooi
anders
ik zou je
nooit
anders dan
anders willen.
Dag Rita,
Eigenlijk ongewoon dat gewoon bijzonder is. Gewoon mee doorgaan!
Ed
Wat een gewone gekke column!
Ik vind hem GEWOON goed!
Ga zo door.
Liefs,
Barbara
Een kleine overpeinzing en tegelijkertijd een grootse waarheid. Vooral het “gewoon” verbreden van je/mijn blik zie ik graag. Dat kan niet vaak genoeg gebeuren wat mij betreft!
X Rita