Een chinees ‘Kerstverhaal’.

Ik ga een alternatief kerstverhaal vertellen. Vind ik leuk. Het is een oud Chinees sprookje over een arme boer die voor- en tegenspoed in zijn leven kent, net als een ieder van ons. Alleen blijft altijd het punt: hoe ga je er mee om?

“Er was eens een arme boer in China die een fraai mooi wit paard had. De dorpelingen waren jaloers en er werd vaak een hoog bod gedaan op het paard. De boer sloeg het af. Uiteraard kon hij het geld goed gebruiken, maar hij zag het dier als ‘een vriend’ waar hij geen afstand van wilde doen. Op een dag was het paard verdwenen uit zijn stal. Zie je wel zeiden de dorpelingen, het paard is gestolen, je had het moeten verkopen, wat een ongeluk…

Ho, ho, ho, zei de boer, niet zo snel. Feit is dat het paard niet meer in zijn stal staat. De rest is een oordeel. Of het een geluk of ongeluk is, valt te bezien. We kennen maar een klein deel van de geschiedenis van ons leven. Wie weet wat er nog gaat gebeuren? Twee weken later kwam het paard terug. Hij had 12 soortgenoten meegenomen, mooie wilde witte paarden. De dorpelingen hadden uiteraard hun mening klaar: je had toch gelijk boer, dit is echt een geluk.

“Kerst-stress”

Hé!
Die Kerstman
zegt niet voor niets
ho, ho, ho…

– Loesje.

Ho, ho, ho, zei de boer. Laten we dat even afwachten. Door één zin van een boek te lezen weet je toch ook de inhoud van het boek niet? De dorpelingen verklaarden de boer voor gek. Nu bezat hij zelfs 13 prachtige witte paarden en vond zichzelf géén geluksvogel…? De zoon van de boer ging de wilde paarden temmen en werd ernstig gewond door een val van een van de paarden. Hij raakte verlamd aan zijn benen. Weer kwamen de dorpelingen bij de boer. Jemig, je had gelijk de paarden brengen je alleen maar ongeluk. Je enige zoon is verlamd aan zijn benen. Wie gaat nu voor je paarden zorgen en voor je oude dag?
Ho, ho, ho, zei de boer weer. Mijn zoon kan zijn benen niet meer gebruiken, dat is alles. Wie weet wat het ons brengt, niemand kan de toekomst voorspellen. Intussen brak er oorlog uit in China en de jonge mannen moesten het leger in. De invalide zoon van de boer niet. De dorpelingen waren geschokt over de oorlog en beklaagden zichzelf. Onze zonen moeten de oorlog in en die van jou niet. Hij mag wel thuis bij jou blijven.
Ho, ho, ho, zei de boer tenslotte. Mijn zoon blijft thuis bij mij, dat is waar. Of het goed of slecht is, een geluk of ongeluk, zal de tijd ons leren…

Zo, nu het waarom ik in dit sprookje een kerstverhaal zie. Kerst wordt gezien als “Het Lichtfeest”. En in de donkere tijd van de winter is het mooi een lichtpuntje te zien. Hoe het leven van de boer zich ook ontwikkelde hij bleef neutraal, bij de feitelijke waarneming. Geen oordeel, nergens op vooruitlopend, geen vrees voor de toekomst. Een soort ‘lichtend voorbeeld’ om gewoon waar te nemen en het leven te accepteren en erop te vertrouwen zoals het zich voordoet. Alle ruimte gevend aan de toekomst en hoe deze zich aandient. De boer moet echt een ongekende vrede in zijn hart dragen. Een opgave voor ons mensen die wat onwaarschijnlijk aandoet. De uiterlijke omstandigheden waren bij de boer namelijk zeer turbulent. Tegelijkertijd bleef de boer als waarnemer de storm bezien en ging als het ware “in het middelpunt” ervan zitten. Daar heerst rust en vrede waardoor de omstandigheden positief beinvloed kunnen worden. Zoals stilstaand water in beweging komt als je er een steentje in gooit. Er gebeurt echt niets als het water woelig is hoor.

Moraal van het verhaal: laten we vredig zijn van binnen (deze Kerst) en ons even loskoppelen van alles wat er rondom ons gebeurt. Daarmee steken we de stekker in de allergrootste krachtbron van het universum: de kracht van de stilte. En… weg is de kerststress, ho, ho, ho…

1 gedachte over “Een chinees ‘Kerstverhaal’.”

Plaats een reactie

Je kunt een afbeelding invoegen