“Eye-openers”…

Je maakt soms van die “eye-openers” mee. Ik kan me daar erg gelukkig door voelen. Ineens gaat je ‘een licht’ op en krijg je zomaar een kadootje in de vorm van een verhelderende gedachte. Net als zo’n ouderwets popje met knipperende ogen gaat dat steeds maar door gedurende je hele leven. Oogjes dicht en hé, oogjes wijd open… Dat ‘lichtje’ kijkt dan eigenlijk met een “eye” naar binnen. Geeft je een IN-zicht: “aha, zit dat zo”. Veelal geheel-en-al onverwacht. “Eie” in het Japans betekent harmonie. De harmonie die ik voel na mijn jaar-ontdekkings-reis, bij “Eie-opener”, is wel heel bijzonder. Het is een instituut voor verbindende (geweldloze) communicatie voor mensen, teams en organisaties. Martin van der Meulen was onze reisleider samen met Monique Hoogakker.
We zijn allemaal op pad gegaan met een rugzakje. En wat neem je mee op reis buiten je tandenborstel? Onderin je rugzak zitten geheid ervaringen, oordelen, verwachtingen en oude pijn, die helaas wat beschimmeld zijn. Mijn reisdoel was ‘beter communiceren’ om meer verbinding te krijgen met mijn familie, vrienden en in (werk)relaties. Nog wat vaag hè? Geweldloze communicatie (GC) gaat zo: je vertelt wat je waarneemt, geen oordeel dus (!), hoe je je daarover voelt, wat de onderliggende behoefte is en wat je graag zou willen: een verzoek uiten. Dat is geen eis, want iemand mag best nee zeggen op jouw verzoek. Door te oefenen leer je hier woorden aan geven. Dat zijn we namelijk niet gewend, ik althans niet. Eigenlijk heb ik gemerkt dat het gewoon een andere manier van denken is. In het contact ben ook ik voor 50% verantwoordelijk voor de relatie. En voor mijn (on)vervulde gevoelens of behoeften ben ik zelfs 100% verantwoordelijk.

Een mooie oefening om dit te ervaren was je, uiteraard figuurlijk, ‘bloot’ te presenteren voor de groep. Een ieder moest een minuut voor de groep staan en dan niets zeggen. Daarna kreeg je feedback. Tsja, dat was voor mij weer zo’n “eye-opener”. Wat iemand van jou vond is zijn eigen spiegeltje… Oftewel verborgen behoefte. Ik bleek geweldig leuke en ook onrustige gevoelens op te roepen en iemand zelfs niet serieus te nemen? Maar, ik had helemaal NIETS gezegd… Ik herken dat wel hoor. Ik kan zelf ook behoorlijke irritatie voelen als iemand een ‘in mijn ogen’ ongepast grapje maakt. Maar dat komt niet door die ander. Nee, ik heb zelf op dat moment een onvervulde behoefte om serieus genomen te worden.
Ik heb mijn rugzakje voor een groot deel mogen legen. Wat een rommel zat daarin zeg. Losse eindjes, mis-verstanden, voor-oordelen, stempels, bedorven gevoelens, valse voorstellingen. Na veel oefenen en In-zichten: “heb ik dat oordeel over”, “Oei, dat is een buiten-proportionele-reactie op…”, sloeg ik uiteindelijk de mededogen-weg in naar zelfacceptatie met al mijn “lekken en gebrekken”. In ieder geval zoals Loesje dat zegt met veel Lef, het meervoud van Leven, gingen we deze weg. Want ik was niet alleen… Dus ik zag en voelde ook de worsteling, met ’troep’ in volle rugzakjes, van mijn medereizigers. Die ontdekten net zo goed hun eigen schitterende lichtpuntje, bijzondere optimisme, eigenzinnigheid, zelfvertrouwen, zuiverheid. Kortom de essentie van wie we werkelijk zijn. Dat zat natuurlijk onder de overbodige rotten-de-zooi in het rugzakje verborgen! We wisten het ‘gewoon-weg’ niet toen we op weg gingen. En wat zo mooi is, er zitten nu kadootjes in mijn rugzakje. Souvenirs, ‘voorwerpen’ die een herinnering oproepen. Het zijn allemaal fantastische complimenten die ik kreeg… GC heeft ons namelijk heldere, open ogen gegeven voor wat werkelijk in de ander en onszelf leeft. Met veel gemak konden we elkaar deze souveniertjes geven. En we vragen ons niet meer af “wie ben ik om…” zoals in bovenstaand gedicht van Williamson. We zijn gewoon (jij ook hè!) “briljant, buitengewoon aantrekkelijk, talentvol en geweldig”… Precies zoals je bent, punt uit.