Ik ga er niet meer naartoe heb ik besloten… Het deprimeert me, het lijkt net een gevangenis. De beelden en drommen toeristen ‘mogen’ dan ook wel de tuin in, maar toch. Ik wilde gewoon wat cultuur ‘snuiven’, mooie beelden & schilderijen zien. De Donald Duck ‘vertaling’ was het “Pruller-Smuller” museum in plaats van het Kröller Müller. Ik heb er zelfs “Prull-er Dull-er” van gemaakt, past nog beter. Wat een trieste vertoning. Met museumjaarkaart en al mocht ik eerst € 16,- neertellen om het Nationale Park in te mogen met mijn auto. Anders moet ik op zo’n onmogelijke witte fiets, die niet fietst zoals je weet. Grumbel, toen begon HET al, de lichte irritatie. Niet leuk meer zoveel geld neertellen… Prachtig park natuurlijk, niets op af te dingen. Eenmaal geparkeert bij het museum, moet ik toch nodig naar het toilet. “U heeft 15 wachtenden voor u”, zegt de lange rij ervoor. Wel hier en gunter, zo’n befaamd museum en dan geen goede sanitaire voorzieningen… Bij het restaurant dan? Niet veel beter. Dan maar “de plas” ophouden. De schilderijen boeien me niet van Van Gogh’s “Land van het licht” of die magere man die er al jaren staat. De dikke man aan de entree had ook al geen welkome blik. Inmiddels regent het, dus de beeldentuin was geen optie meer.
Zo, wat een gegrumbel hè. Ik raak zelf ook wel eens uit balans, net als ieder ander. Dan mopper ik, ga soms zelfs ruziepotten en daarna is de lucht weer geklaard. Gelukkig maar. De Chinezen zeggen dan dat je wat “op je lever hebt”. Je bent gefrustreerd en de lever energie laat je dat zonder pardon voelen. Om er wat lucht aan te geven kan je een borrel nemen. Handiger is het om de spanning in die lever weer te laten stromen. De Spanjaarden en Italianen begrijpen dat beter. Die praten al veel gepassioneerder met elkaar. Wij denken dan, oei dat gaat mis… Dat mag niet, je moet je beheersen, alles aankunnen. En in de lever pot woede zich op tot ie explodeert. Dan heb je pas echt de poppen aan het dansen. Of je denkt ach laat maar, hou je mond, anders… Je stopt het weg en gaat inwendig grumbelen dat iedereen tegen je is. Dat dacht ik niet, ik had eigenlijk behoefte aan rust en schoonheid. Dat moest ik kennelijk ergens anders vinden dan in het Kröller Müller museum. Ik ging lekker thuis eens kijken naar mijn eigen kunstwerkjes. De Thaise danseres van Rodin, de dans van Mattisse, Jan Montijn met zijn flower people, de naïve kunst van Michiel Poort, houtsnijwerk uit Bali. Ik ben ze allemaal eens langsgelopen.
Zo lekker gevoel hoor. Soms hoef je niet ver te gaan en er lang over te doen om het stofje boosheid te doen verwaaien…
NB lees ook over boosheid met verhaaltjes van Toon Tellegen op:
http://www.gestaltweb.nl/meer%20lezen/boosheid.htm
Boosheid is een stof.
Is een stof, is een stof.
Boosheid is een stof, is een stof,
is een millimeter stof,
is een vingerhoedje stof,
is een kruimeltje, een krabbeltje,
een krekeltje van stof,
is een stof, is een stof,
is een krasje, is een stof, is een sprankje, is een stof,
is een kreukelige kronkelige kriebelige stof,
is een stof, is een stof.
Boosheid is een stof, is een stof,
is een stofje
en is weg.
Toon Tellegen
Ga maar in de regen (met of zonder parapul) naar 2 verticaal 3 horzitaal! Bijzonder vijf lijnen, de metalen honderden kilo’s zwaar zijn, maar toch bij de minste beweging van de wind beweegt het beeld. In de achter grond de lavendel en de verschilden kleur van groen! Durf je dan, doe je schoenen uit en voel de groen gras! Als je kunst van Prull-er Dull-er niet mooie vindt dan heb je een doek van boosheid voor je ogen. Maar schoonheid is ook gratis en de bladeren van de boom en de veren van de vogel zijn net zo mooie als “land van het licht”
En de zon onder gaan in Spanje is ook mooie.
Lieve Rita.
Iedereen verdient een tweede kans, ook het KM museum en vooral de beeldentuin.
Geniet in het hoogseizoen van de rozenstruiken in het park achter je huis, in alle rust. En bezoek het museum en de beeldentuin buiten het seizoen. In de herfst zal het schitterend en verrijkend zijn. Parkeer buiten het park en pak de eerste fiets die iemand illegaal heeft achtergelaten in de buurt van het hek, doe een plas achter een dikke struik en constateer dat de fiets even wennen is, maar toch wel lekker rijdt. Eigenlijk moet het ook een heel klein beetje regenen, zodat je niet nat wordt, maar de natuur een heerlijke kruidengeur verspreid. En natuurlijk af en toe een slokje uit je thermosfles met ontspannende kruidenthee, herfstmelange.
Maar noem monsieur Jacques , boegbeeld van een nuchtere Rotterdammer op de hoek van de Coolsingel , tegen een geboren Rotterdammer nooit een gesloten , dikke man. Die grumbel moest even van mijn lever. Je boft dat je bij mij een levenslang positief krediet hebt opgebouwd. Dus bij deze vergeving en oprecht warme groet van Willem