In de campagneweek “dementie en dan”, eind september, volgt men in een documentaire 5 mensen met beginnende dementie en hun partners. Fijn dat de media ‘awareness’ propageert voor dementie. Meneer Alzheimer is een ‘mannetje’ aan het worden die te vaak de kop opsteekt. De leeftijd varieert, van de agressieve vorm rond je 50tigste, tot een mildere vorm van de ‘zeventies’. Je ziet een dame die pianoconcerten gegeven heeft. Zij kan fantastisch spelen, ook nu nog. Haar korte termijn geheugen ‘doet’ het echter helemaal niet zo goed. Het “levensboek” met foto’s van mevrouw met haar kinderen is ze na 5 minuten alweer vergeten. “Hè, gaat dat over mij?” “Ja, dat hebben we net samen gemaakt”… Ze kan het zich niet herinneren. Mevrouw is ook ‘niet leerbaar’ meer zoals we dat noemen. Nieuwe dingen onthoudt zij niet. Wel wat al in haar geheugen “gegrift” staat zoals de muziek. Dat is ergens anders opgeslagen. Preventie en goede zorg bieden aan mensen met dementie is zinvol, zeggen de wetenschappers. Wat kun je doen met muziek, beweging en licht? Over licht kan ik kort zijn dat laat men “liggen”. De muziek-therapie die men suggereert, komt in de praktijk ook niet veel van terrecht. Wel het zingen van oude liedjes, met de activiteitenbegeleiding. Muziektherapie bezuinigt men vaak het eerst op, al hebben dementen er veel aan die “al in dikke mist gehuld zijn”. Ineens komen zij er even uit via de verbinding met de muziek. Bewegen, al kijk je er maar naar, is ook zo’n punt. Vaak is ‘gymmen’ niet standaard ingepast in het programma op de psychogeriatrische (PG) afdeling. En al beweeg je heel veel geeft dit geen garantie dat vergeetachtigheid opspeelt. Een heel sportieve man die fietst, schaatst en zelfs trompet speelt, kan met moeite nog zijn woorden én de weg vinden. Opvang op een dagbehandeling en thuiszorg mag dan wel goed geregeld zijn, de mantelzorger heeft echt veel ’te verduren’. Zolang deze de zorg kan opbrengen en als “extern geheugen” fungereert kan iemand nog thuis blijven wonen. Zodra daar een kink in de kabel komt, door ziekte, is het gedaan. En valt als een kaartenhuis het eigen huis waar de demente woont inelkaar. Dan ‘moet’ er gedacht worden aan een opname. Naar maar waar…
Volgende week het vervolg van ‘meneer’ Alzheimer.
Stralend blauwe lucht…
Ik teken, ik knutsel,
Ik vergader, ik zing, ik lach,
Ik reis, ik fiets, ik geniet,
Ik leef.
Flarden van nevel…
Heb ik dat? Wat heb ik dan?
Gaan we nu? Zijn we op tijd?
Klopt dit zo? Kan ik dat wel?
Wie ben ik? En wie ben jij?
Dichte mist…
Nee, niet zo.
Ja, is lief.
Niks meer doen.
Of toch wel.
Steeds minder.
Laat maar.
Schrijver (mij) onbekend
Heel toevallig kwam ik op deze pagina terecht. Het gedicht is inderdaad van mij, zoals Willem al schreef. Ik heb het geschreven voor de begrafenis van mijn vader die Alzheimer had.
En verder tav het Tuitjehorn verhaal is het nu wellicht zo dat “wij” als artsen vogelvrij worden verklaard (door de IGZ) Hans. Zorgvuldigheid is van ons naar de client/patient vereist, maar ook van de collega’s naar elkaar een ‘must’. En… uiteraard bij onduidelijkheid MET elkaar communiceren, niet over elkaar. Dat heeft nog nooit gewerkt!
X Rita.
Dank allemaal voor jullie comments. De laatste van Rob & Anneke vind ik zelf moeilijk te begrijpen. Tegelijkertijd vind ik het een mooie gedachte dat dementie een verteringsfase zou zijn van achterstallig emotioneel onderhoud. Ik snap de meridianen, de homeopatie met oa zijn planten-, dieren thema’s en de licht & klanken die op onze energie inwerken. De spirituele verklaring(en) voor ziekte kan ik (nog?) niet goed bevatten. Dan ben ik toch “gewoon” meer een rationele Westerse arts met een Oosterse zienswijze.
Ga wel op zoek naar het boekje, ben benieuwd,
X Rita.
Lieve Rita
Ik kwam dit commentaar tegen dat een ander Licht laat schijnen op dementie:
Dementie is een vaak zwaar beladen thema, niet alleen voor de dementerende zelf, maar ook voor zijn/haar omgeving. Het boek ‘Dimensies achter dementie’ geeft een eerste inzage in de betekenis van dementie vanuit de onstoffelijke wereld bezien. Al snel wordt duidelijk dat dementie een levensfase is van verwerking van dat wat innerlijke speelde maar niet gezien c.q. verwerkt kon worden op het moment dat het zich aandiende. Het is zeker de moeite waard, bij contact met dementerenden, om deze zienswijze te leren kennen. Uit het boekje blijkt dat dementie, vaak onbewust, de verantwoordelijkheid bij de dementerende naar de omgeving losmaakt. Hierdoor worden processen van emotioneel herkauwen in een verteringslaag gebracht. Het bewuste denken ontbreekt en controleert niet meer. Het verteren van een leven lang emoties opkroppen t.a.v. bepaalde thema’s vindt bij dementie langgerekt en soepel plaats. Dementie is daardoor behulpzaam bij het losmaakproces van de ziel van het stoffelijke naar het onstoffelijke leven. De onverzettelijkheid (m.a.w. het moeizaam kunnen verteren) van oude processen raken naar overgave toe. Kort gezegd: dementie is eigenlijk achterstallig verwerkingsonderhoud. De dementerende krijgt de ruimte om nog tijdens het aardse leven stil te staan bij het eigen diepere zijn. De geest doet hiermee een oproep aan de ziel om af te maken waarom deze ziel naar de aarde is gekomen en daarin een groter evenwicht te scheppen. Dementie brengt uiteindelijk een meer innerlijke belevingsbalans.
Mooi verwoord, Rita. Ik vond die uitzending heel ontroerend en ook erg mooi.
Je zag de worsteling van de heren en mevrouw Alzheimer en de problemen van de partners zo goed.
Dit grijpt mij erg aan, omdat mijn moeder ook mevrouw Alzheimer was.
Mooi stuk Rita, ik word er soms zo droevig van dat de discussie rond euthanasie zich zo focust rondom Alzheimer, alsof dit minderwaardig leven zou zijn. De opmerking van Els Borst hierover was
shokkerend hoewel ik ook het intense lijden ken van die mensen die worstelen met hun zich afbrekende zelf. Maar om de hele groep nu vogelvrij te verklaren..
Jouw gedicht laat iets natuurlijkers zien, namelijk het verdwijnen in de mist. Dat moet ook een beetje want we komen ook uit de mist. Ons probleem is dat we altijd willen stralen en schijnen alsof het midzomer is en een beetje vergeten dat er ook schoonheid in de herfst is.
Hans Agelink
Dank je wel Willem, altijd even attent!
Mooi beeld Terrie, van de regenboog. De ‘gekleurde’ lach, muziek, je onverdeelde aandacht, vriendelijkheid, kan ‘genoeg’ zijn voor de verbinding met ‘meneer’ Alzheimer.
X Rita
Gedicht is afkomstig van de website: Kleintje geluk.
http://ymlp.com/zqMilH
Geschreven door Els Lucker; een ervaringsdeskundige.
Groet van Willem ( bibliothecaris).
Toen ik jong was heb ik Meneer Alzheimer ontmoet.
Hij kruipt in de hoofd van Oma.
Door Meneer was zij zo vol plezier en ook ook vol pijn en verdriet.
Soms de regenboog en soms de donker wolk!
Ik kom meneer nogal eens tegen op een stage en toen in een verpleeghuis .
Ik vond Meneer vreselijk en zag alleen de donker wolk.
Nu werk ik in een verpleeghuis vol met Meneer Alzheimers en ik zie de regenboog en de donkere wolk.
Ik weet dat beweging heel belangrijk is voor Meneer Alzheimers en ook voor iedereen. Muziek en licht zijn ook belangrijk.
Maar ik weet uit ervaring de beste goedkoopste en zonder bijwerking is lachen: grapje en speeltje zijn belangrijk.
Maar je moet Meneer Alzheimer je regenboog laat zien en lachten met hem! En geniet als hij lacht terug.