Dit jaar ben ik net als oud voetbaltrainer Foppe de Haan voor het eerst naar Oerol geweest.
“Kunst is afzien”, zegt hij tegen Cornald Maas tijdens het intervieuw in het programma Opium. En dat is waar. De eerste paar dagen dacht ik van niet hoor. Lekker zonnetje, gezellig in de rij staan voor kaartjes met leuke praatjes. Lekker struinen over De Betonning of Westerkeyn met zijn vele acts en theater, bandjes en standjes. En niet te vergeten dat het decor het prachtige Terschelling is waar het echte eilandgevoel hoogtij viert. Heerlijk naar het strand met zijn leuke tentjes, de mooie nog ongerepte duinen en bossen. Ik was jaloers op een meisje waarmee ik aan de praat raakte. Zij was voor haar toneelschool op stage naar Oerol, begeleide Oerol expedities, kreeg kost en inwoning (tentje en broodje) en voor dit alles ook ‘all inclusive’ studiepunten. Pfff, wie wil nou niet zo ‘studeren’…?
Vanaf woensdag sloeg het weer om en striemde de regen met bakken in je gezicht. Ik had er niet op gerekend daar het volgens de weersvoorspelling de mooiste dag zou zijn. Dus ahum, ook veel voorstellingen geboekt die dag. Daar begon het afzien voor mij… Toeval wil dat ik naar de voorstelling van Strijbos & van Rijswijk ging op die donderdagavond dat Foppe er ook was. Ik dacht dat wordt vast afgelast, maar niets was minder waar. “Het signaal” van de sirenen klonk onverbiddelijk en trok ons de regen en storm in het strand op. Dat kon ook niet anders als daar Terschellinger halfgodinnen je lokken met Goddelijke operamuziek… De deelnemers aan de expeditie en de kunstenaars moesten afzien. Maar dat was niet het enige, er ontstond een gezellige saamhorigheid van allen in de kou en een kunnen genieten van het optreden en de muziek.
Dat had ik al een aantal keren meegemaakt, verkleumde toeschouwers op de tribunes van het strand en ik kon me, als een ervan, zo indenken dat het nog tien keer erger voor de schaars geklede performers was. Stiekum dacht ik op zo’n moment wel, in regenpak, muts op en dekentje om mij heen, toch even “wat doe ik hier eigenlijk”… De spelers niet, zij gaan onvermoeibaar door, zo’n 10.000 vrijwilligers ook, de fietsende en steeds ruim op tijd komende Oerolgangers idem dito. Wat een spektakel en een ongelofelijke voorbereiding kost dit alles. De uitvoering van Oerol blijft telkens een verkenning, een je laten verwonderen door de kunst en wetenschap. Met voelbare passie en waar met hart en ziel aan gewerkt is. En ja, dat is afzien. Maar bovenal geeft het een verdieping en worden vele maatschappelijke aandachtspunten keihard op de hak genomen.
Wie denkt dat Pinokkio een leuk sprookje is, komt bedrogen uit, hij trouwens ook. Het is zeer geënt op de huidige realiteit. De vader van Pinokkio drink zichzelf een leververvetting, welzijn bemoeid zich met het geheel op een zeer belerende manier en ondertussen wordt Pinokkio ‘uitgekleed’ door uitbuiters. De begeleidende band was fantastisch en door de overdreven uitgebeelde misstanden spatte de vrolijkheid eraf. Inmiddels was het zonnetje alweer tevoorschijn gekomen. Zo komt in het daglicht discriminatie, misbruik, relatie met de natuur, taalverschillen en hun communicatie probleem en wie ben IK in relatie hiertoe eigenlijk… Nou en al het ander onbenoemde spontane moois wat ik gezien heb, teveel om met een pen te beschrijven. Daar voorziet gelukkig de dagelijke Oerolkrant in.
En opeens was daar het signaal, van de boot! En ik moest me echt ertoe zetten mee te gaan. Liever liet ik me nog even ‘vervoeren’ door het signaal van de Terschellinger sirenen en andere kunstenaars op het strand van Terschelling…
de zee ziet mij,
dag zee
hoe gaat het?
Ik eb, zegt de zee.
Wat heb je, zeg ik.
Ik heb eb.
Doet dat zeer?
Nee, zegt de zee,
een zee heeft geen zeer…
Aeolis TU Delft landschapsarchitectuur: ’the dunemaker’
Mooie ervaring Rita en wederom leuk geschreven 👌😃. Als afzien gepaard gaat met genieten ontstaat intense voldoening 😘.
Lieve Rita,
Het was een echte beleving om jouw column te lezen.
Mooi hoe je alles verwoord hebt, ik kon op afstand meegenieten.
Dag lief “groentje”
Barbara
Lieve Rita
Een mooie beschrijving van deze oerbelevenis!
En zoals je hebt ervaren,
na de Eb komt ook de (over)vloed…
Fijn om je column weer te lezen.
Ik kijk uit naar meer.
liefs
Rob
Leuk om je ervaring te lezen.
Mooi zo’n ode, gedicht over de zee
Fijn genieten daar en
Dank voor het delen
Ook mooi van Vasalis:Eb
Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
Iedre minuut minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.
Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?
M. Vasalis,
uit: Vergezichten en gezichten
Uitgeverij van Oorschot 1954