Samen staan we sterk… Zo zingt Stef Bos, mijn favorita Nederlandse troubadour. Zijn teksten zijn waanzinnig scherp en spiritueel. Waarom ik dit lied aanhaal? Ik wil het hebben over “samenwerken”. Hoe gaat dat dan, wat doe je juist wel en wat kan je beter achterwege laten? In een special van Medisch Contact over samenwerking stond eens de meest hilarisch, korte terugkoppeling: Gc, gb, Cg. Wat zoiets betekent als “Geachte collega, geen bijzonderheden, Collegiale groet. Kort maar krachtig en beter iets dan niets, zal ik maar zeggen. Als specialist in de Ouderenzorg krijg ik veelal weinig te horen na een verwijzing. Een uitzondering daargelaten uiteraard. Nu werk ik als ZZP-er in meerdere organisaties en kan dus vele kijkjes achter de schermen nemen. Erg leerzaam. Veelal ook frustrerend vanwege de ontbrekende echte samenwerking en communicatie tussen de verschillende disciplines. Een electronisch zorgdossier, met inzage in elkaars doen en laten, maakt dit niet beter. Laat me je schetsen wat ik daarmee bedoel. Echt samenwerken betekent voor mij overleg, directe duidelijke terugkoppeling naar elkaar, vastgelegde T/B/V (taken, bevoegdheden & verantwoordelijkheden) en implementatie hiervan binnen ‘de agenda’ van de hele organisatie. Zo, zo, hoor ik je denken, dat klinkt mooi. Kan dat wel? En geef dan eens een voorbeeld?
Daar komt ie en het is geen sprookje hoor. “Er kwam eens een patient voor een opname om te revalideren na een gebroken heup…” In de agenda van de arts staat genoteerd op welke tijd de patient aankomt in het verpleeghuis. Dan wordt ook daadwerkelijk verwacht dat de arts op de betreffende afdeling is… Anders krijg je een boos telefoontje. De medische gegevens uit het ziekenhuis zijn al in de gemaakte status aanwezig. Ook de medicijnlijst. Zoniet mag de arts weigeren om de opname te doen tot dit geregeld is. De verzorging kruist aan op de checklist wat er allemaal gebeuren moet en of het gedaan is. Ook welke afspraken nog te maken zijn. De uitgenodigde familie wordt in het opnamegesprek betrokken en de arts vertelt wat ze wel en niet kunnen verwachten. Spreekt men geen Nederlands dan is er, echt waar, ook een tolk aanwezig! Dezelfde dag wordt het behandeldoel en de probleemlijst geformuleerd door de arts. De paramedici (fysiotherapeut, maatschappelijk werk, ergotherapie, dieëtiste, psycholoog) weten van de opname en komen daar waar nodig ‘spontaan’ langs. Als iemand naar het ziekenhuis gaat wordt er overleg gepleegd en voor terugkomst neemt de specialist contact op met de arts voor de overdracht. Er is dan altijd een brief voorhanden of deze faxt men dezelfde dag. Utopie? Nee echt niet, ik maak het in de praktijk van alle dag (soms) mee. Een ieder kent zijn, tevens betrokken, rol en verantwoordelijkheid en houdt zich eraan. Of je nu de arts, secretaresse, verzorging of een van de paramedici bent. Gesmeerd loop je je dag door en ja, het was een fijne dag waarbij een ieder weet waar ie aan toe is. Met name de patiënt waar het bij ons uiteraard allemaal om draait.
Samen staan wij sterk
de wereld is zo groot
de sterren staan zo ver
de hemel is zo hoog
het doet er niet veel toe
hoe koud het jou ook laat
samen zijn wij meer
je weet het vroeg of laat…
Mooie aanvulling van IK naar WIJ…Helder en transparent voor iedereen en ieder vanuit zijn eigen plek.