“Sweet Memories”…

In de Kleine Prins beschrijft Antoine de Saint-Exupéri, dat we met het hart moeten leren luisteren, wat dáár wordt verteld. Geen makkelijke opgave, zeker niet in moeilijke tijden als het hart letterlijk of figuurlijk ‘van slag’ is. Tegelijkertijd worden vaak rondom grote life events de mooiste liedjes, gedichten of verhalen geschreven. Alsof je eerste heel diep ‘moet’ zinken om verstild te raken (?). Ik zou zeggen liever niet, maar goed niemand komt eronderuit geraakt te worden door wat het leven biedt. Verlies van gezondheid, baan, huis en haard, dierbaren, om een aantal belangrijke zaken te benoemen. Soms zijn het overvallen en wordt je overspoeld door een modderstroom (letterlijk op de Filippijnen) die je bij de enkels grijpt en meesleurt. Verdwaast met wat er gebeurt en je betreurt, kijk je tot stilstand gekomen om je heen naar de ‘prut’ waar je in vastgezogen bent…

Gelukkig hebben we hier in al onze rijkdom de ‘lichtpuntjes’ in de vorm van feelgood Kerstfilms, mooie liedjes in de Top 2000, prachtige boeken om te lezen en de natuur die altijd ‘voor handen’ is. Of een uitbundige maaltijd met familie of vrienden, met een toast op het goede wat vast wel weer komt, “heb maar vertrouwen”. En niet te vergeten de herinneringen om te koesteren.
Over herinneringen gesproken… Een vriendin haar koelkast ging van de week stuk (grumbel, grumbel). Plotsklaps was ze met het opruimen van de spullen uit haar vriesvak terug in de tijd. Dat kwam in de vorm van een plastic bakje met stoofpeertjes wat tevoorschijn kwam. Direct was haar moeder weer aanwezig. Al 17 jaar niet meer op deze aarde, maar wel haar zelfgemaakte peertjes, als ‘sweet memorie’… Haar moeders kookkunst blijft zorgvuldig bewaard en daarmee op enigerwijze als een deeltje toch tastbaar. Daar hebben we allemaal behoefte aan. Zo heb ik een zelfgemaakt blauw koortje aan mijn sleutelbos. Die heb ik samen met mijn moeder gedraaid. Ze breide graag babysokjes en dit koortje was te kort, mijn sleutelhanger stuk, dus is nu de bijzondere nieuwe…

Wel zinvol om met elkaar herinneringen op te halen. Je geeft dan ten volle iets van jezelf; een sweet memorie, dierbaar en van harte gedeeld. Kijk maar eens rond in je kamer, tas, kast, om je vinger en hals, wat alle voorwerpen je te vertellen hebben. In deze tijd waarin we vrij zijn van werk en bij elkaar komen, is dit wel een mooie manier onze overleden geliefden bij Het Lichtfeest te betrekken. De Libanese dichter Kahlil Gibran schrijft dat verdriet je laat huilen om wat je eens vreugde schonk. Dus geef jezelf en degene die je ontmoet een herinnering, mooi verhaal om even bij stil te staan, een innerlijke glimlach op te wekken en het hart te verlichten. Voor bij het (Kerst)diner, of bij de oliebol ontstaat dan een gesprek net zo zoet als de bijbehorende poedersuiker erbovenop…

Voor dit jaar wens ik eenieder veel mooie nieuw te maken “sweet memories”…