Het “dartelen in de wei” laat nog wel even op zich wachten, het wordt nu net winter (gelukkig). Dit weekeinde heb ik een rondje Utrechtse- en ’s Gravelandseweg gelopen in mijn geboorteplaats Weesp. Mooi aan de rivier de vecht gelegen, wandelend met het zonnetje en de frisse vrieswind in mijn gezicht. Wellicht zit het erin eerdaags op de vecht te schaatsen, zoals in mijn jeugd. Of op de Ankeveense plassen, dat lukt wat sneller.
Lopen is gezond, een soort anti-depressiva schrijft David Servan-Schreiber in zijn boek “het brein als medicijn”. De gedachten die in je voorhersenen in een soort kooitje in kringetjes ronddolen vinden door het lopen een weg naar buiten! Floep, weg zijn ze door het motortje dat je aanzet door te bewegen. De motor is de motorische schors van je hersenen. Die staan in verbinding met het nu geopende kooitje waarin je gedachten opgesloten zaten. En ja eindelijk, je bent bevrijd van dat eeuwig durende geklets. Daarvoor in de plaats komt rust & ruimte om te luisteren naar de zachte stem van inspiratie. Die laat je positieve gedachten in je binnenste horen. Vandaar dat antidepressiva niet meer nodig zijn.
wandel met me mee door bos en hei,
kijk eens hoe de bloemen weer te bloeien staan,
en het veulen dartelt in de wei.
Lopen is goed voor iedereen,
lopen het geeft dus niet waarheen…
Wandelen is een ervaring van het telkens ontdekken van het pure. Een soort luchten van de ziel, las ik pas in een tijdschrift, heerlijk. Het zit um in de schoonheid en verwondering voor de natuur. Of dat nu alleen of met meerderen is. Dat is eigenlijk niet helemaal waar wat ik nu zeg. De overweldigende stilte is beter voelbaar als je alleen loopt dan met pratende medegangers. Je aandacht ‘moet’ daar zijn, gericht op het directe beleven van de natuur om je heen. Niet in je hoofd.
De Tao heeft het over het verblijven in het hier en nu en je aandacht hierheen brengen. Ook bij het wandelen. Wat niet ‘mag’ is het benoemen van “iets moois” dat je ziet. Waarom zul je nu denken? Het verplaatst de echte beleving naar een activiteit van de hersenen, niet een direct ervaren. Dat is een verwijzing naar iets in het verleden. Dat wat je al eerder hebt meegemaakt. Ook het maken van foto’s laat de situatie “uit de 2e hand zien”. Een foto of een herinnering is verleden tijd niet het hier en nu. En ook ik betrap me op het veel vertoeven in het “verleden”. Als ik wandel en ik zie een stoppelveld met aren denk ik aan mijn moeder die me vertelde dat ze “aren ging lezen” als klein meisje in de oorlog. Dat mocht van de boeren, de arenvelden nalopen of er nog graan te vinden was. De stoppels waren scherp en ze haalde haar blote benen open. Ik zie het voor me en… het is verleden tijd. Of als ik een veertje op de grond zie liggen denk ik aan een overleden vriend. Hij gebruikte de veertjes heel vaak in zijn kunstwerken. Eén ervan staat op mijn eettafel. Ook het maken van toekomstplannen zijn gedachten gebaseerd op ideëen uit het verleden. Jee, wat NU… Nou, als je je gedachten observeert en er niet in meegaat blijf je toch in het hier en nu. Hè, gelukkig, denken mag toch. In de alle-daagse sleur met aandacht leven is een hele kunst. Laten we het in ieder geval iedere dag weer proberen ons deze levenskunst eigen te maken. Wandelen door ons leven met aandacht.
L.S.
In de Trouw van donderdag 24 januari wordt door geluksonderzoeker Ad Bergsma een natuurbelevingspad in Finland beschreven met om de 10 minuten een bezinningsvraag op een bordje. Artikel en oefeningen zijn na opsturen van je emailadres, direct te lezen, te printen of te downloaden, waarna je 70 minuten een zelfgekozen route kan lopen. Volgens mij een volkomen betrouwbare site.
Mijn PC leeft nog en doet wat hij moet doen en altijd gedaan heeft.
http://www.psychischegezondheid.nl/natuur
Heilzame en helende wandeling toegewenst door Willem Hoogstad.
Mooie foto!
Wat een rust straalt daar van uit!
Wandelende groet,
Barbara.