Zwart Wit

20 augustus 1983, bijna 30 jaar geleden. Ik had dienst in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam-Oost en werd opgeroepen. Toen werkte ik nog als verpleegkundige op de operatie afdeling. Bij de anesthesie. Als wikepedia niet bestond was ik de datum allang vergeten. De inpact niet die het incident op me had. Een jonge Antilliaanse jongen van 15, Kerwin Duinmeijer werd met spoed de operatiekamer opgereden. Neergestoken door een skinhaed was het verhaal, in zijn buik. En de taxichauffeur wilde hem niet meenemen, vanwege het feit dat hij geen “bloed op zijn achterbank wenste”. Een 2de taxichauffeur gaf hem eerste hulp en heeft een ambulance gebeld. Zijn pleegouders wisten niet eens dat hij stiekum het raam uitgeklommen was om nog even de stad in te gaan. Bij een shoarma zaak kwam Kerwin en zijn pleegbroer Erik de skinheads tegen. Kerwin werd bedreigd. Hij zou een vuile nikker zijn die naar zijn eigen land terug moest. “Mes, steek, pijn”. Wat heeft deze jongen letterlijk gevochten om te leven. Niet zozeer op straat, wel op de operatietafel. We hebben zoveel bloed in hem ‘gepompt’ dat het uiteindelijk niet meer wilde stollen. En hij gaf niet op. Zijn hart bleef maar kloppen. En het gat in zijn leverader wilde maar niet dicht, helaas. Tsja en toen ging hij toch dood.

Bij Kerwin ‘de foute’ skinhead Nico Bodemeijer. De moord bracht een golf van verontwaardiging naar boven. Ook bij mij en het hele operatie team. We hadden gefaald deze jonge Antilliaan te redden. Kerwin werd in Nederland een symbool in de strijd tegen racisme. Ieder jaar wordt nog steeds, met een tocht van de Dam naar het Vondelpark, een nagedachtenis gehouden door de stichting vrienden van Kerwin. “Omdat er niets veranderd is in 30 jaar. Mensen worden nog steeds vanwege uiterlijk, uitspraak, afkomst, handicap en seksuele geaardheid gediscrimineerd”, zegt de voorzitter. Het beeld opgericht voor hem “Mama Baranka, moeder rots”, gemaakt door Nelson Carillho, staat voor kracht en onverzettelijkheid. Je kunt het beeld vinden op een opvallende plaats in het Vondelpark. Tot mijn schaamte ben ik het nooit gaan bekijken. Kon makkelijk, maar ik heb er gewoonweg niet meer aan gedacht. Tot nu. Ook het liedje van Frank Boeijen, Zwart Wit, moest iemand mij vertellen dat het om Kerwin Duinmeijer ging. Wat kan je toch in je eigen levensverhaal vastzitten waardoor de gebeurtenissen om je heen aan je voorbijgaan.
Terug naar Crash. Ik denk dat niemand onschuldig is, iedereen is zowel slachtoffer als dader. We denken allemaal wel eens: “moet je die nou zien…” Dat heeft alles met zwart/wit, gekleurd denken of intolerantie te maken. Een blik of woord kan soms ook ‘dodelijk’ zijn. Bewust of onbewust. Tegelijkertijd schreeuwt de film dat we elkaar echt nodig hebben en wij ook naar elkaar in onze eigen ‘film’. Daarvoor kunnen we niet onverschilling zijn. Als we eens aannemen dat Christoffel de beschermheilige is van zelfbewustzijn op onze levensreis. Dat was zo bij de zwarte lifter en witte agent. En een ieder op verschillende ontwikkelings-plekken op deze reis is, met zijn eigen worsteling om vooruit te komen. Misschien kan dat idee ‘ons raken’ dat we niet zo verschillend zijn.