Regen, regen en nog eens regen. Dus smokkel ik een beetje en loop de verkorte route van het klompenpad. Startend bij Het witte huis, langs de N199 en dan linksaf langs het weiland het zogenaamde monnikenbos in.
Ik zing uit volle borst het lied, La Vie est Belle van Diggy Dex om me positief te houden in de regen. Singing in the rain had ook gekund en geschrokken springen 2 reetjes uit hun mooie leven vlak voor mij weg… Ik word er direct stil van dat begrijp je! Op dit pad heb ik ze al wel eens eerder gezien. Tsja oeps, als je je rustig houdt tenminste. Ik loop met een klein parapluutje, van Carpisa met een schildpadje erop. De regen deert me niet. Ik word hooguit nat. Voordeel is dat mijn blubberlaarsen nu weer schoonspoelen. Op de zandverstuiving spelen wat kinderen met pappa en de hond rent eromheen rond. Voorzichtig maak ik wat foto’s. Ik heb zo’n leuk cameraatje, daar ben ik zuinig op in de regen. Na de zandverstuiving komt een parkachtig stuk met vijver behorend bij het landgoed … Het is er altijd druk met honden uitlaters. Ook nu plonsen de honden weer van hartelust de vijver in. En tot slot kom ik 2 maanmannetjes tegen. De kindjes lopen in skipakken te darren door de plassen. Leuker was het geweest als er nu sneeuw zou liggen. Daar heb ik nog een mooie foto van, kijk maar eens.