Ik vond het een prachtig pad… Indrukwekkend om als start te lopen over het grote terrein van Pro Persona GGZ te lopen. Zelf een kerkje is te vinden op het terrein, zelfs met een openstaande deur… Het is een zogenaamde protestante “opstandingskerk”, vernoemt naar de dood en herrijzenis van Christus. Een kiekje waard, en de klok die zomaar 12 uur slaat ;-). Boven de deur staat de tekst: “hoe lieflijk zijn uwe woningen O Heere de Heerscharen, psalm 84;2. Ik ben niet echt ‘psalmvast’ en heb de tekst erbij gezocht.
Psalm 84 ; 2 Zelfs vindt de mus een huis, o HEER, De zwaluw legt haar jongskens neer In 't kunstig nest bij Uw altaren, Bij U, mijn Koning en mijn God, Verwacht mijn ziel een heilrijk lot; Geduchte HEER der legerscharen, Welzalig hij, die bij U woont, Gestaâg U prijst en eerbied toont.
Een huis vinden die veilig is, zoals het musje in het nest, klinkt knus. En helaas moeten we nu allemaal afstand houden van elkaar, wat juist helemaal niet knus is. Buiten mag, binnen vliegen teveel aerosolen om je hoofd en mag dus niet. Dat koesterende gevoel van samen is ons allemaal ontnomen. Dat, zegt een 85 plusser in mijn praktijk, was in de oorlog wel mogelijk. Die gevoelde geborgenheid is gewoon een groot gemis. Ik heb welleens een column geschreven over free hugs. Nou de vrijblijvendheid van in elkaars nabijheid te willen zijn kan je zelfs beboet voor worden. Genoeg hierover nu… Als God vrede is dan hoop ik van ganser harte dat die ondanks alles evengoed in vele harten mag blijven (!) wonen! Daarna liep ik over een begraafplaats waar mensen liggen na een bombardement op 17 september 1944 op Wolfheze. Op het monument ter gedachtenis staat dat er 35 burgers en 51 patiënten bij om zijn gekomen. Inderdaad even goed om bij stil te staan. Weer een mooi stukje natuur en dan het ecoduct. Over een ecoduct heb ik nog niet eerder gelopen… Deze is niet alleen voor de dieren maar wij als wandelaars mogen er, heel leuk, ook gebruik van maken. Er is mooie graffiti op te zien en de aan-weg-onder-snellende auto’s uiteraard. Eenmaal over de snelweg kom je de Heelsumse beek tegen. Het ruizen van de A50 onderweg deert me niets met zoveel natuurschoon om me heen. Je kan het vergelijken met het ruizen van de zee, zoals ik in mijn column over Schiermonnikoog schreef: “de snelweg van Schier”. Op Schiermonnikoog lijkt het ruizen van de zee namelijk op een snelweg die je op de achtergrond hoort. Ook de miezerregen was niet vervelend, alleen maar goed voor mijn krullen ;-). Verder op wordt de weg meer agrarisch en loop je richting Renkum, met zijn golfterrein en oorlogsmonument met aandacht voor de liberation route. Het Hartensepad loopt dan een stukje samen met het Molenbeeksepad. Je komt langs een beeldentuin, waar voor mij helaas de koek en soapie niet open is. Gelukkig heb ik Sammie, mijn schildpadrugtasje altijd bij me, gevuld en wel. Mijn conclusie van het pad is dat het een prachtige wandeling is dwars door veel natuurschoon met hei, beek & bos en wat oorlogshistorie bevat om te laten bezinken. Helemaal in deze tijd waar nu ook de avondklok weer actueel is. Het geeft me en naar gevoel, onwerkelijk en desastreus voor de vrijheidsbeleving van iedereen jong & oud. De jonge jongens ervaren de inperking als ‘de druppel’ en gaan erdoor ‘rellen’, als verzet. De jonge meisjes gebruiken deze uitlaatklep niet en het verzet slaat ‘naar binnen’, ze verwonden zichzelf, of worden depressief. Verzet is een ‘normaal’ iets in oorlogssituaties, waar onze Coronatijd nu ook op lijkt. Daarmee is het mijns inziens zaak niet te hard te oordelen over de jongeren, die geen kant uit kunnen. Het is kennelijk de tijdgeest waarbij deze relgeest uit de fles komt.