Voor mij ‘een thuiswedstrijd’, ik kan er heen op de fiets, maar doe dat deze keer niet. Ik moet weer op tijd aan ’t werk, vandaar. Geparkeerd bij de boerderij met de vele klompjes. Achter mij stopt een auto met nog 2 wandelaars. Zij gingen niet gelijk over het zeer sompige dijkje, maar de andere kant op. Ik zag nog net in mijn ooghoek dat de dame van het stel, van die blauwe plastic hoesjes over haar schoenen deed. Er ging een wenkbrauw bij mij omhoog en dacht “daar kom je niet ver mee”… Onwillekeurig kijk ik altijd naar iedere wandelaar zijn schoenen en weet gelijk of ze ‘doorgewinterde wandelaars’ zijn of niet. Niet dus, denk ik bij haar. Wandelaars op gympjes, helemaal die witte, zijn ook geen duurzame looptypes. Ik draag in de herft en winter laarzen en echt -ondanks dat- zitten de modderspetters tot boven mijn knieën. Een lange jas over de billen is met de gure winterwind ook aan te raden. Een wandelaar met kort leren jackie zegt me ook genoeg. Nou en nu genoeg gepeins, lopen met die laarsen van je! Glibber de glasp langs het water, start ik zeer langzaam dit klompenpad. Ik moet ontzettend oppassen waar ik mijn voeten zet, want anders wordt het schaatsen door de modder. Om van al het moois om me heen te genieten en een foto te schieten is stilstaan een must. In de verte hoor ik een motorzaag. En ach wat prachtig, een wilgenknotter op knalgele klompen op mijn klompenpad! Ik kom dichterbij en sta te kijken hoe hij de takken afzaagt en voor mij wil hij op de ladder poseren voor de foto. In ons praatje vertelt hij 2 paar klompen per jaar te verslijten en en ze ook aan heeft met autorijden! De takken gaan naar de dierentuin in Amersfoort als voer voor de olifanten. De Knottende klompenman, zei “het is mooi weer vandaag”, dus ging ik maar aan de slag. Het knotten kan tot eind februari, maar hij heeft er nog veel te gaan. Nou, leerzaam en een fijne ontmoeting. Ik glibber weer verder.
In het weiland kom ik het wandelpaar van het startpunt tegen. Wat kan je soms inwendig schateren hè. Zij loopt mijn kant op, weer terug want het blauwe plastic schoentje blijft in de modder steken… Dat herhaalt zich nog een paar keer. Ik bijt op mijn lip en loop naar ze toe. Ik zou mijn schoenen maar vergeten als ik jou was, zeg ik. Dat wordt niets zo, de modder wint toch, het plastic echt niet. Ik geef ze het advies langs en niet over de dijk te lopen, want het asfalt tussendoor is echt een verademing. Auto’s rijden er niet, mooie vogels, huisjes en de prachtige Eem zie je er wel. Nou mijn liedje in mijn hoofd klopt aardig, maak je niet dik… Hier om modderige schoenen. Ik vond de wandeling in ieder geval heerlijk en vrolijk makend. Nu kan ik met frisse moed aan ‘de arbeid’, top… Net als in mijn column “een gelukkie” (linkje) uit 2011 waar de knotwilg net naast mij omviel door een harde windvlaag, brengt dit pad mij zeker vandaag ook weer een geluksgevoel!