Esperanza

Ik spaar al jaren schildpadden. Ze verbinden me met heel veel mensen. Waarom? Omdat het mijn krachtdier is en mijn praktijk volstaat met deze bijzondere beestjes. In allerlei soorten, maten & materialen, heb ik ze. Je kunt het zo gek niet bedenken of hij staat erbij. Van lamp tot poef, pluche, hout, glas, koper, veel speelgoed, beeldjes, schilderijtjes, theepotjes, asbakjes, hangertjes, nietmachientje, echt teveel om op te noemen. Ik draag ook altijd een schildpad kettinkje. De schildpadden geef ik namen, Valentino om mijn hals, of Sammy mijn rugzakje bijvoorbeeld. Ik krijg foto’s, kaarten en souveniers uit allerlei landen. Als iemand die mij kent een schildpad ziet denkt degene aan mij. Schildpad is een beetje Rita namelijk.

Nu heb ik voor het eerst gebeeldhouwd op een cursus in Spanje. Een vorm van zelfexpressie. Loesje noemt zelf-ont-plooiing ook goed voor je rimpels, dus dat is gelijk mooi meegenomen. Het beeld kon natuurlijk niets anders dan een schildpad worden. Michael Angelo verwoordt het proces van beeldhouwen prachtig. Hij zegt dat het beeld uit de steen ‘bevrijd’ wordt. Dat was een behoorlijke klus mag ik wel stellen. Ik snapte niets van de 3-D vorm van de steen en hoe ik daar een schildpad van kon maken.

“Schildpad als baken
wegwijzer voor ons leven
La Esperanza”

– Willem Hoogstad.

Met goede aanwijzingen van ‘de juf’ en een leuk voorbeeldje (lijkt aan het eind totaal niet), het toch maar omdraaien van de voor- en achterkant is er iets moois ontstaan. Toen nog schuren, polijsten en lakken, dat waren weer 2 dagen, Pffffffff. Gelukkig was de plek waar ik het beeld mocht maken subliem. Lekker aan zee “bikken” in de zon in Andalusie. Wat een heerlijkheid om alleen daar maar mee bezig te zijn een hele week. Verder helemaal niets behalve ‘zorgen dat de schildpad geboren wordt’. Natuurlijk wilde ik ook wat van de omgeving zien en heb ik fijne wandelingen gemaakt en heerlijk me te buiten gegaan aan het eten van tapas enzo.

Wat de naam van mijn beeld betreft: ik heb mijn schildpad recht in zijn ogen gekeken (dat zijn hartjes volgens een Nederlands meisje in Andalusie) en hij lijkt heel rustig, op zijn gemak, verwachtingsvol en met veel vertrouwen vooruit te gaan… Dus noem ik hem Esperanza, hoop. Ik ben er helemaal trots op, zelfs een beetje ontroert als ik naar um kijk. Gewoon omdat ik dit heb kunnen maken. Dat had ik nooit gedacht. Esperanza staat nu in mijn praktijk. Hij brengt hoop voor de toekomst om alle ‘sorus’ die je met je meeneemt op te lossen. Stapje voor stapje als wegwijzer voor ons leven…

Plaats een reactie

Je kunt een afbeelding invoegen