Toen ik elders voor het eerst in het verpleeghuis werkte voelde ik me net Alice in Wonderland. Het leek wel of iedereen een andere taal sprak. Begreep er niets van. De verzorging sprak over MDO’s, multi disciplinair overleg, zorgplannen met aandachtspunten die zorg behoeven. “Uhhh, wat houdt dat in”, vroeg ik me heel onhandig voelend…
De bewoners snapte ik ook al niet. Onsamenhangend verhaal, woordvind problemen, gebrabbel, kreeg geen antwoord op mijn vragen. Collega’s die vertelden dat “bewoners nu eenmaal dood gaan”. Wat een shock. De mensen die er wonen kan ik dus vaak ook niet beter maken. Jeempie, wat is dat gek. Ik ging hard op zoek naar de mooiste woorden, prachtigste vragen, juiste boeken waar HET allemaal in zou moeten staan. Pfff, ik vond het niet. Ging dus maar zitten bij iemand en luisterde met aandacht. Luisterde naar het verhaal achter de woorden en keek naar de bewegingen, de uitdrukkingen van deze mens tegenover me. Ik zat stil, deed niets, zei niets. Voelde gewoon. Voelde me soms ook heel ongemakkelijk.
Toen pas kwamen de antwoorden… En hoe leg ik nu uit hoe zo’n antwoord klinkt? Het voelt warm, blij, begrepen van binnen. Er komt een verbinding met de ander tot stand zonder woorden. Alsof je op elkaar afgestemd bent. Een heel ander contact komt tot stand. Vaag verhaal, zwevend gedoe wat ik nu vertel? Nou nee, luister maar eens naar wat een bewoner zegt. “Fijn dat je even langs bent geweest”. Even die aandacht, die glimlach, dat wezenlijke contact. Ieder mens heeft het nodig. Eén ogenblik kan een eeuwig durende uitwerking hebben. Helemaal geen lege handen waar je mee aankomt, of pil die je zou moeten geven. Weet dat juist je aanwezigheid er toe doet in deze wondere wereld van het verpleeghuis. Niets geks aan.
“Maar ik wil niet bij gekke mensen langs gaan”, merkte Alice op.
“O, daar ontkom je niet aan”, zei de kat. “Wij zijn hier allemaal gek. Ik ben gek. Jij bent gek”.
“Hoe weet je nu dat ik gek ben?”, zei Alice.
“Dat moet wel, zei de kat, anders was je hier niet gekomen”…
