Op sommige dagen lijkt ‘alles’ wel voor de wind te gaan… Ik houd niet van fietsen, dus op die manier maak ik het niet vaak mee. Verder gelukkig wel.
Op weg naar mijn homeopathie scholing in Utrecht neem ik het eerste stuk de binnendoor weggetjes. Bij Hoevelaken staat namelijk steevast een file. Die omzeil ik dus. Komt een bus me tegemoed al knipperend met zijn lichten. De auto voor me mindert gelijk vaart en ik en de rits na mij ook. Ja hoor, snelheidscontrole. En… we zijn gered van ‘het krijgen van een boete’.
Uiteraard reden we nu (althans) niet harder dan 50 km/uur. Dat is wel eens anders. Zo, glimlach ik in mezelf, dat is pas een goed begin van de dag. De dag was verder ook perfect, lekker samen met gelijkgestemden. Geinspireerd leren met elkaar en niet te vergeten, tussen de middag een overheerlijke lunch eten. Naast het voer voor het hart en brein wil de innerlijke mens uiteraard ook wat. De dag erop liep het bij de kapper wat uit. Poeh, bere druk. Wat moet je anders met dat sombere weer dan zorgen dat je haar tenminste goed zit.
In dit winkelcentrum zijn de eerste 2 uur parkeren gratis. Daarna tikt de meter onverbiddelijk door. Ik was er inmiddels ruim overheen. “Nou ja, de bloemen die ik kocht zijn mooi en de tiramisu voor ’s avonds wil ik zeker opdienen en ik kwam nog een leuk iemand tegen”, dacht ik. Dat wou ik allemaal ook niet missen. Dan maar het pargeergeld betalen. Nu is het in deze garage wat ouderwets. Geen mogelijkheid om te pinnen/chippen of betalen met papiergeld. Hmm, onhandig. Een man sprak me aan: “het is de eerste 2 uur gratis hoor.” Alsof ik dat niet wist. Hij wou gewoon een praatje maken. Dat doe ik ook altijd, dus ik zeg vriendelijk: “helaas sta ik er al vanaf 9 uur, dus moet ik toch betalen. En het kan alleen met muntjes en die heb ik niet los…” Weer naar boven om geld te wisselen. Pfff, geeneens irritatie. Leer ik het toch nog een keer. Maar bij de bloemist wisselen, daar was het rustig. Zie ik zo op de grond een parkeerkaartje liggen. Ik loop eerst verder, pak het toch op en… Van vandaag en net een half uurtje geleden. Jemig, is het waar, dat kan toch niet? Ik kijk om me heen en zie niemand zoeken. Tsja, dat is weer eens zo’n gelukkie. Voor mij dan, de man of vrouw die z’n kaartje kwijt is heeft mogelijk nu wel de irritering. Daarbij denk ik gelijk, volgens mij klopt die filosofie van de Tao. Gewoon meegaan met de flow en blij en kalm je weg blijven vervolgen in alle omstandigheden… Lukt mij echt niet altijd, zal ik je maar gelijk verklappen. De grap is dat ik bij de kapper “de Tao van Poeh” van Benjamin Hoff weer eens aan het lezen was. De simpelheid van Poeh is indrukwekkend. Het eerste waar Poeh beer ’s morgens aan denkt bij het wakker worden is wat hij op zijn boterham zal doen. Het varkentje Knorretje denkt aan wat voor spannende dingen ze gaan beleven. Poeh doet niet aan intellectueel gedoe, zegt vaak hè, oh en ik weet het niet. Hij volgt zijn innerlijke opgeruimde karakter en zijn natuurlijke kracht werkt gewoon. Om een pot honing die vastzit te openen zucht hij even en draait de pot open. Om de weg terug te vinden als ze verdwaald zijn in de mist, zoekt hij naar waar ze juist niet naar op zoek zijn. Zo vindt hij met gemak het Duizend Bunderbos. Met de ‘roep’ van zijn honingpotten in zijn oor uiteraard. Zijn buikje moet gevuld blijven. Om maar niet in de problemen te raken doet hij niets wat hij niet kan of waar hij geen plezier in heeft. En hij wil niet iemand anders zijn dan hij is. Heel aantrekkelijk. Ik ga lekker leven als Poeh Beer. De simpelheid van de dingen-zijn-zoals-ze-zijn accepteren. En niets zoeken en en toch wat vinden zoals het parkeerkaartje. Of gewoon mijn gebruikelijke Weg vervolgen en gewaarschuwd worden. Het was me kennelijk simpelweg gegund.
‘Voor het kennen van de Weg
moeten we gewoon op Weg.
Je dingen doen,
liefst met plezier
(dat hoeft niet daar,
je kan ’t ook hier),
heel simpel op de Poeh-manier.
Maar ga niet Zoeken naar de Weg,
want je zal zien, dan is hij Weg!
Ik ben ik
en jij bent jij,
dat weten we allebei;
maar als je nu de dingen doet,
de dingen die jij kan,
dan vind je heus de Weg vanzelf,
en de Weg komt achter je an!’
Mooi Rita,
Ik heb het doorgestuurd naar Iris die maar niet weet welke studie ze moet gaan doen. Haar weg dus nog niet kan vinden.
Haha, ik heb ook regelmatig last van vreselijke ‘irriteringen’. Maar ik neem me voor aan Poe te denken!
Fijn gevoel van herkenning en herinneringen in deze column. Dankjewel. Vandaag ga ik op weg naar een cursusdag en zal glimlachen wanneer het gevoel van ‘irritering’ zich manifesteert. Fijne dag.
Christina