Het Texelpad…

Ik loop momenteel “het Texelpad”. Het is 80 kilometer lang, begint bij het Horntje, de veerboot en langs de westkust via De Koog en de slufter naar het noordelijke topje van De Cocksdorp. Over de oostkust weer terug. Ook zijn er een aantal routes dwarsover het eiland. Bijvoorbeeld het zogenaamde “skillepaadje”, een wandeling naar Oudeschild, het visserplaatsje aan de oostkust, was fantastisch. Ik heb één zelfgemaakte foto uitgekozen. Dat was best lastig want er zijn zoveel mooie plaatjes langs het pad. Het is er een geworden van de eindeloosheid van de zee, het strand en zijn prachtige wolkenpartijen met het bijbehorende bijzondere licht op Texel.
Aangezien ik niet van het openbaar vervoer houd heb ik korte etappes gelopen. Heen en terug, ook omdat de afstanden echt niet te lang moesten zijn. Want zwaar dat het was… Om met Poeh beer te spreken echt “onthutselend”. Ik mag graag mijn benen voelen na een wandeling, dan heb ik ‘wat gedaan’ zogezegd. Maar trillende benen van de inspanning? Vaak door de harde wind, soms met een kracht van 5-7, het mulle of zompige zand langs het strand en het heuveltje op en af in de duinen. Vergeet ook niet de regen want die vloeide overvloedig. Dan nam ik even rust, om de inwendige mens te ‘versterken’ met menig hapje en drankje om het glucosepeil in de spieren te voeden. Ik had ook nogeens mazzel, het was Texel culinair! Voor de 10e keer was deze super proeverij in De Koog. Wat een feest om de dag zo proevend van het een en ander af te sluiten. Er deden 29 brasserieën en restaurants mee met hun eigen ‘verwennerij’. Dat konden kleine versnaperingen van lams- of ganzevlees zijn, een visje zo je wilt, of een uitmuntend vega gerechtje. De toetjes waren overigens ook niet te versmaden. Allemaal gecentreerd rond de dorpsstraat met kraampjes. En… opgeluisterd door straattheater. De weergoden waren Texel Culinair alleen op zaterdag gunstig gezind. De andere dagen waren maar wat nat. Of ik nu meer gewicht door spiermassa gekregen heb in mijn benen of door bourgondisch te snoepen van alle lekkernijen, ik laat het in het midden. Heb van beiden genoten. Ook uiteraard van shoppen, mijn ‘andere’ hobbie, als het echt te hard regende. In een 2e hands boekwinkeltje in Den Burg vond ik een aardig ‘boekkie’: “De geest verwaaid”. Het zijn verhalen en beelden over dementie door Texelse schrijvers en fotograven. Het begint zo: “kiek ers an, wie hebbe we deer! Man, wie beije ok al weer? Leuk om die verhaaltjes te lezen. Nou, mijn haren zijn opgebleekt, mijn hoofd eens goed uitgewaaid. De wind zingt een deuntje, zo van: het Texelpad was leuk weegs, mijn hoofd is leeg, mijn benen moe, ga maar weer eens naar je eigen huisje toe. Dat ga ik bijna doen, nog een klein stukkie…