Joris Showroom…

Vrijdagavond keek ik naar showroom. Dit maal van Joris. In 1977 kon je dit programma al op TV zien. Ik weet indertijd met verwondering naar de excentrieke mensen gekeken te hebben. Deze mensen vertelden over hoe ze hun dagen doorbrengen en hoe zij tegen het leven aankijken.
De Showroom (NCRV) ging over in “Paradijsvogels” (AVRO) van Arnold-Jan Scheer. Het meest leuke vind ik dat bijzondere mensen een ‘podium’ kregen en nu ook nog krijgen. Of het nou de professorsvrouw Ansje Gerding LeComte was die kabouters zou zien, of de man die zijn vrouw wel wilde inruilen voor een Bugatti, het werd historisch televisie materiaal. Dan was er nog Dirk van Noort, een man die niet geloofde dat er mensen op de maan waren geweest. En een Daan Modderman, de paardenmenner, die al jaren een zwarte lijkkoets in zijn schuur had staan. “Als mijn kinderen mij na mijn dood per blikken limousine weg laten rijden zijn ze meteen onterfd”. Zijn laatste wens werd opgevolgd en zijn begrafenis haalde de landelijke TV inclusief foto op de voorpagina van de Volkskrant. En Tante Jen die op haar 86ste met haar handkar vodden langs de huizen trok of… te veel om op te noemen.
Scheer zegt dat hij ook gelooft in wat deze mens hem vertelt. De ervaringen en gevoelens worden absoluut gerespecteerd, zonder oordeel van gekte, idiotie oid. Zijn ‘beelden’ van mensen wazemen dan ook mededogen, rust en authenticiteit uit. Hij zegt in een interview in de wereld draait door: “het idee dat wij hebben van de werkelijkheid is ook maar gevormd door onze cultuur… Het moeilijkste in het leven is dat je echt begrijpt dat andere mensen anders zijn”.
Later kregen we “De Stoel” van Rik Felderhof. Van 1990 tot 2004 ontmoette hij markante mensen met een opvallende levensstijl, waaronder Klazien uit Zalk, Prince de Lignac, Majoor Bosshardt en Astrid Engels. Ook deed hij interviews met beroemde mensen zoals Herman Brood, Prins Bernhard, Wiegel enz.
In navolging op showroom schuift men bij Man Bijt Hond nog steeds dagelijks aan bij het avondeten van ‘gewone’ Nederlanders. De vraag is dan “mogen wij even gezamenlijk met u de dag doornemen?”.
Nu was in joris Showroom een interview met een “indiaan”, Gérard Purnot, die liever in Maastricht in een kleine caravan in de stilte leeft zonder electriciteit en water, in de rivier poedelt en prachtig opgedost de stad in trekt. Daar krijgt hij al dan niet zijn dagelijkse kost. De natuurmens Tinus Douma uit Burgum Friesland, blijkt wars van alles wat modern is, of electrisch aangedreven wordt. Hij knipt zijn gras met de hand, doet de was in regenwater (ook op de hand) en gebruikt zijn eigen uitwerpselen als ‘voer’ voor zijn landerij. Oergebruik of niet, ik griezelde wel van het beeld dat hij een slak opat. Het slijm van de slak zou goed zijn tegen darmkanker volgens hem. Zijn oerdieet van veel groenvoer, waaronder brandnetels, leek me ook niet heel aanlokkelijk.
In deze tijd is het voor mij en vele anderen niet gemakkelijk het anders zijn van de ander te respecteren. Hoe blijf je dan de medemenselijkheid van de ander zien? We hebben allemaal zo ons oordeel die eigelijk altijd op onze eigen werkelijkheid is gestoeld. We kijken met een bepaalde bril op naar het leven en wat je denkt te zien. Zo is het, punt. Nou is dat weer voor de ander slecht te verteren en alla(af) de verbinding tussen beiden komt niet meer tot stand. Showroom liet mij in ieder geval weer eens beseffen dat anders zijn, ‘natuurlijk’ niet meer of minder is, maar zo mooi anders…