Aan het eind van mijn werkdag liep ik het verpleeghuis uit. Een blije oudere dame geduwd in een rolstoel kwam me tegemoet. Bijna triomfantelijk hield zij een grote bos sneeuwklokjes in haar handen omklemd. Ik houd ook zo van sneeuwklokjes… Zo mooi fragiel wit met een lichtgroen hartje. Ze luiden voor mij de lente in! Ik liep enthousiast op haar af. Kende haar niet, maar de sneeuwklokjes tingelden me naar haar toe. “Dag mevrouw, wat mooi hè die sneeuwklokjes, het wordt lekker weer lente”, zei ik vrolijk. “Ja, fijn” en… met een breed armgebaar verklapte zij me. “Ik heb ze daar in de tuin geplukt, er staan er nog veel meer hoor”. “Uhhh, mag dat wel”, vroeg ik haar? “Vast wel”, zei ze breed grijnzend met een hele hoop lachrimpels…
Wat voelt dat warm zomaar zo’n ontmoeting aan het begin van de lente. Er is gelijk meer licht en vreugde in ons leven. Eigenlijk is het de meest normale gang van zaken in de natuur en ook in ons, de vier seizoenen. In de winter nemen we wat meer rust, alles is donker, kouder. We slapen wat meer en eten ‘warme kost’. Bouwen reserves op voor de bloei die weer gaat komen in de lente.
uitnodigend tot leven,
zacht ontluikend groen.”
Na de uitbundige bloei en hitte van de zomer plukken we de vruchten in de herfst. Veelkleurige blaadjes vallen. En we keren ons weer naar binnen in onze huizen in de verstilling van de winter. De cirkel is rond; ontluiken, groeien, bloeien en rusten. Alles gaat voorbij… Alleen daarom kan alles opnieuw beginnen. Iedere tijd kent de charme van het moment. Of we nu huppelen als kind, zorgen voor onze kinderen of met grijze haren in een rolstoel zitten. De lente is telkens een nieuw geluid. Voel de verwondering van de lente, “uitnodigend tot leven”…
