Ik moet weer naar de tandarts, denk ik tijdens het tandenstokeren. Hier is geen ‘mogen’ aan. Ik heb er namelijk een gruwelijke hekel aan. Mijn tandarts is een schat hoor, ik heb ook alle vertrouwen in haar, ze doet het super goed en pijnloos, maar toch. Het onbehaaglijke gevoel huist in een lang geleden verleden. Door de griezelige boor die je hele hoofd liet trillen met een ook nog afschuwelijk geluid. Tandartsen wisten vroeger kennelijk niet veel van angst en op je gemak stellen. Of dat de schooltandarts was of die van mij in een mooie stadsvilla. Hij deed me pijn, ik beet hem in zijn hand en sloot me op in de WC. De deur bleef dicht tot mijn moeder me beloofde dat ik niet meer geboord hoefde te worden. Natuurlijk wilde hij me niet meer behandelen. Gelukkig maar. Ik was nog een jong grietje van een jaar of 6. We zijn daarna naar een kind-vriendelijke tandarts verhuisd. Nu vind ik dat gepoer in mijn mond nog steeds te intiem. Het bijna op m’n kop liggen met mijn mond open op een smalle harde bank met ‘de spotlight’ op mijn gezicht ervaar ik als erg oncomfortabel. Dan het op zoek gaan met dat akelige haakje naar een gaatje. Is die er niet maken we even een fotootje… Altijd is er wel wat te vinden uiteraard. Dan hebben we nu de waterboor en zo’n hard afvoerbuisje voor het water en overige rommel. Nog steeds niks leuks aan.
Deze intimiteit overschrijding is niet te vergelijken met de billen bloot. Zo zie ik vaak patienten voor het eerst. Ik stel me voor en zeg: “Sorry, u moet even uw billen laten zien, want daar zit de wond die ik ga bekijken.” Voor arts en revalidant geenszins prettig. Alhoewel, ik vind het heel gewoon, ik ben eraan gewend. Het is ook mijn vak, mensen met wonden behandelen. Voor de oudere mens ligt dat wel wat anders. Als je bedenkt dat kinderen van mijn leeftijd hun ouders nooit bloot hebben gezien…
Eigenlijk weet ik dat ik iemand best pijn kan gaan doen met dat ‘kijken naar de wond’. Soms zie ik wonden op een bil waar ik ook van ril. Veelal door-lig-wonden (decubitus). De oorzaak is een slechte doorbloeding of voedingstoestand. Helaas komen patienten vaak met zo’n wond uit het ziekenhuis door juist te weinig aandacht voor de billen. Mogelijk ook gewoon pech als een irritante bacterie zich erin nestelt. Nu ik er zo over nadenk is er eigenlijk geen keuze. De patient wil beter worden en weer snel naar huis en met zijn billen bloot. De wond moet gezond, dus behandeld worden. Ik heb ook geen keuze wil ik een mooie gezonde mond behouden. Dus… Eindelijk heb ik me ertoe gezet een afspraak te maken. Een beetje met angst en beven, maar ik doe het toch maar. Wat diep gezetelde angst voor (vermeende) pijn niet kan doen. Ik voor de tandarts, mogelijk de patient voor mij als arts. Ik heb echter nooit meegemaakt dat een patient mij van pijn heeft gebeten…
Dus Resume:
Inderdaad de horror of horrors als kind een Dr. Tang aan komen horen rijden in een bus met een vreselijke ‘boormachine’ in het vooruitzicht. En Henny, letterlijk met de billen bloot voor ons of onze patienten is ook maar niks. Tegelijkertijd wel nodig. Over mijn kiezen is wel wat gezegd Barbara en ik ‘mag’ weer terugkomen eerdaag, brr.
X Rita
NB In de Chinese geneeskunst kan je aan de tong aflezen hoe je hart en longen ervoor staan… Is ook wel een plaatje van maar niet zo leuk.
O, lieve Rita, ik voel helemaal met je mee en met de patiënten, die met de billen bloot moeten.
Voor mij zijn blote billen ook helemaal gewoon, maar je zal toch maar last van decubitus hebben brrr.
Ik zou willen, dat ik jouw lieve tandarts veel eerder gekend had. Ik ben nl. van een generatie, die geboord werd met zo’n vreselijke boormachine met van die lange armen en veel overbrengingen over schijfjes en weer terug. Alleen het zien van dat apparaat deed de rillingen over mijn rug lopen.
Ik vind het flink, dat je een afspraak gemaakt hebt en ben benieuwd wat zij over je hart en longen te vertellen heeft.
Oei, die schooltandarts….. Met klamme handen en kloppend hart wachten op: “en nu moet Lydie bij dr. Tang komen.” En dat was ook nog zijn echte naam…
Leuk weer (ik zet er geen smiley meer bij).
Hi Rita,
Leuk, die verbinding tussen die horror of horrors, de tandarts en onze natuurlijke gene.
Lieve groet,
Hans
Haha Rita
Zo herkenbaar ook die vreselijke schooltandarts, als je de bus aan zag komen wist je weer genoeg.
Wat onze patienten betreft, ja vinden we dat zo gewoon maar ga er inderdaad zelf maar eens zo liggen. Heb het meegemaakt vreselijk.
Weer geweldig geschreven x Henny