Na regen…

We waren gewaarschuwd voor we op pad gingen… De zon scheen echter overvloedig en de wandeling was maar een uurtje. Dus no worry. Het begon al wat te rommelen in de verte en de lucht betrok. De gastvrouw van het Nivonhuis in Noordlaren had gelijk. Het ging kennelijk toch regenen, oeps. We waren met z’n zessen en iedereen was lekker met elkaar aan het kletsen. Ik ook uiteraard en lette niet op. “We lopen niet goed hoor, zo gaan we verder weg van ons onderkomen”, zei ik wat beschaamd. Ik ‘wist’ toch de weg zo goed…?! De afslag naar ‘ons huis’ hadden we gemist. Ik begon me ongerust te voelen en terecht. Eerst wat spetters en op slot geen hand voor ogen zien en geen draad aan het lijf meer droog. Parapluutjes, jassen, poncho, het mocht niet baten. De overmacht was te groot. Tsja, dan maar ‘gewoon’ doorlopen met het vooruitzicht op een warme douche na deze koude. Het “singing in the rain” verstomde ook bij mij, ik houd niet van koud douchen. Hoe de iceman Wim Hof ook beweerd dat het zo goed zou zijn voor je gezondheid. Dan maar liever een paracetamolletje, homeopatisch korreltje of acupunctuurnaaldje. Nou heugen doe ik deze belevenis wel. Na de warme douche, lekkere droge kleren en quiche kwam een ieder weer bij. Ik dacht aan die ene keer dat ik met mijn hondjes ging wandelen en ook overvallen werd door een plensbui. Soaking wet me uitpelde op de voordeurmat, al giebelend met mijn buurmeisje die met mij de bui getrotseerd had. Meestal laat je je niet ‘voor de grap’ natregenen. Behalve mijn buurjongetje op zo’n zomerse dag die afsluit met een onweersbui… Ik zag de bui al hangen en hij was aan het grasmaaien. Heen en weer met zo’n ouderwetse rolgrasmaaier. Alle ramen had ik al dicht en vanaf mijn balkon keek ik met bewondering en tegelijkertijd wat angstig naar dat joch. Het flitste al in de verte, de vette druppels vielen en hij ging onverstoorbaar verder. Geen besef van gevaar of nattigheid. Ik weet niet wat hij geworden is, maar iets van toegewijde tuinman of boswachter lijkt me niet onwaarschijnlijk.
Om met het gedicht van Van Hest te spreken ga ik ook eens een windje snuiven en een buitje wuiven. Geen ‘overval’ maar gewoon voor mijn plezier…