Ik heb al meer dan 30 jaar mijn rijbewijs. Nu ‘mocht’ ik op een scootmobiel rijden. En wel hierom. De scootmobiel van mijn moeder was met zachte bandjes afgeleverd. Dus op naar de fietsenmaker om de bandjes op te pompen. Moeders durfde het niet. No big deal, doe ik wel. Maar ik vond het evengoed wel een beetje eng. Dat ben ik niet gewend. Fiets, brommer, motor, veel verschillende auto’s enzo. Allemaal geprobeerd, maar dit niet. Ik zie de oudere mens uiteraard dagelijks heel gewiekst met zo’n scootmobiel omgaan, geen punt. Niet waar, kan ik je vertellen. Goed voorsorteren om bij het knopje van de fietsovergang te komen is al een kunst. Stoepje op gaat al helemaal niet. Daar is een (af)glijdende stoep voor nodig. Of parkeren, ik moest de fietsenstalling in rijden. “Uhhh, kom jij maar naar buiten, lijkt me veiliger,” zei ik ietwat beschaamd. En je denkt dat iedereen naar je kijkt. Zie dat ‘jonge mens’ eens op die scootmobiel. Nou, als het voor mij al lastig is, hoe moet het dan zijn voor een ‘oud mens’ met alleen fietservaring? En je krijgt zo’n ding niet voor niets. Dus je zal zoveel ingeleverd hebben aan conditie dat de scootmobiel echt een noodzaak is. Dat alleen al is slikken. Niet meer goed kunnen lopen, fietsen, horen, zien. Langzaam brokkelt je leven af en worden je mogelijkheden minder. Eigenlijk is alles gek in een afgebrokkeld leven. Je blijft namelijk nog steeds met dezelfde jonge ogen naar de buitenwereld kijken. Alleen is je lijf oud en niet meer zo toegerust met dezelfde capaciteiten als eerder. Hoe vaak ik niet hoor van een client in het verpleeghuis: “ik wil hier niet zijn”. Dat is logisch. Want, hoor ik dan, “al die andere mensen zijn veel ouder dan ik”. Dat zegt een dametje van 87 tegen mij. Of nog indringender: “al die anderen zijn gek, zitten te kwijlen, kan je niet mee praten”. Dat is onlogisch. Feit is dat deze oudere mens in ‘hetzelfde schuitje’ zit, maar het niet ziet. Ja, en als je niet in hetzelfde schuitje zit vind je het ook gek. Wat vond ik het gek dat mijn collega van 10 jaar ouder steeds haar leesbril op en af deed. Sloeg nergens op naar mijn idee. Nu doe ik het ook. Of dat vrouwen op een bepaalde leeftijd, hormonaal bepaald allicht, moeite krijgt met haar gewicht op peil te houden. Ja hoor smoesjes, dacht ik. Allemaal tot je er zelf voor-staat. Of zoals ik nu, echt aan den lijve geconfronteerd wordt met het ‘oude scoot mobiele netwerk’. Ons aarzelend voorland. Om het positief te benoemen ben je misschien wat wankel op de voeten, maar je leeft, je komt vooruit en bent weer scoot-mobiel. Niets gek aan toch? Alhoewel…
van bevestiging. Ik bevestig
dat ik leef, dat ik niet alleen leef.
Poëzie is een toekomst, denken
aan volgende week, aan een ander land,
aan jou als je oud bent.
Poëzie is mijn adem, beweegt
mijn voeten, aarzelend soms,
over de aarde die daarom vraagt.
Remco Campert
O, Rita, dit vind ik zo leuk!
Als ik aan een scoot-mobiel toe ben, geef ik de voorkeur aan een met 4 wielen. Die driewielers lijken mij erg instabiel.
Ik zou zo graag een foto hierbij uploaden van mij in een zeer bijzonder voertuig, kan dat?
Barbara.