Nu moet je nooit zomaar grapjes ergens over maken want de kans is dat je het wel eens ‘in je gezicht terug geworpen krijgt’. Dat overkwam mij met verdwalen. Net ‘grappig’ geweest met de zogenaamde 1 april-mop. En ja hoor, ik was echt verdwaald. De dag was overigens prachtig. Zonnig, strak blauwe lucht, ijzige wind. Helemaal hoe ik het graag heb tijdens een lange wandeling. En ik blij. Het pad vond ik zo goed gemarkeerd… Tot ik op de helft was. Bij een prachtig boerderijtje, die te koop stond bij “Drieklomp”. Ik noem ze altijd Goudklomp vanwege de idioot hoge vraagprijs. Ik kon het “paarse klompje” van het pad niet vinden. Drie keer in de rondte gelopen. Wel een ander klompenpad gevonden, maar waar die uit kwam? Uiteindelijk aangebeld bij een boerderijtje. Een oud hondje en daarna een oud dametje kwam me tegemoet. Ze woonde daar haar hele leven al en ervoor haar grootouders en… Wil je wat warms drinken kind, er staat zo’n koude wind. Nee, dat wilde ik niet. Het zag er wat smoezelig uit allemaal. Verder was ik de weg kwijt en wou weer op pad.
Nou had ik net als Poeh gedacht aan mijn autootje die op me stond te wachten en aan thuis zijn met een kopje thee en een muffin met stukjes chocolade. Maar de weg vond mij helaas niet. Het oude dametje nog gevat zeggen: “nee hoor de weg ligt gewoon daar, die ben je niet kwijt…” en ze wees lachend over haar bril kijkend naar buiten. Er kon bij mij een wrange glimlach af, ik was niet op te beuren. Ik wou gewoon met goed gevolg ook eens een nieuw wandelpad helemaal uitlopen zonder gedoe. “Ga je mee verdwalen, ik weet de weg”, zegt Loesje… Nou zij wel, ik echt niet. Zelfs op gemarkeerde wandelingen raak ik de weg kwijt. Eindelijk vond ik het pad doordat ik gelukkig twee wandelaars tegenkwam. Zij wezen me met gemak de weg, óók op hun eerste keer van deze wandeling. Ik wilde ze niet gaan volgen dat was mijn eer te na. Dus even lekker beschut uit de wind in de zon mijn broodje opeten. Heerlijk was dat. Dus vol goede moed gegeten en opgetogen ging ik weer op weg. Nu zou het goedkomen. Ik kan het wel! Hé, de weg komt me zo bekend voor. O-jee, hier had ik al gelopen volgens het kaartje. Nou ja, dan de heen-route maar weer terug-nemen. Pfff, ik dacht dat ik er bijna was… Grumbel en nog eens grumbel. Mijn benen konden me haast niet meer dragen na 6 uur lopen. Was ik weer bij die verdraaide Drieklomp boerderij! Tsja, nog eens 12 kilometer zat er niet meer in. Dus ik ging nu even rond-dolen in mijn brein wat te doen. Op zoek naar verhelderende gedachten die ongetwijfeld ergens te vinden zijn. En ja hoor, ik vond “er één van helderheid en grote klaarheid”: een taxi bellen… Dat was me dan toch weer wél gelukt, niet verdwaald zijn in mijn brein. Heb wel wat Alzheimer light soms met het kwijt zijn van mijn spullen. Dat is al een beetje akelig, laat staan als je het echt niet meer weet. Zo, en in no time was ik lekker bij mijn Rav-je aanbeland. Wat zat dat lekker en het kon me lekker ook niets schelen. Ik dacht, “nou ik kan maar mooi zeker 25 kilometer lopen. En misschien zit die Nijmeegse 4-daagse er toch nog eens een keertje in.” Het wandelen was gewoon super en als je eens mee wilt verdwalen met mij. Ga gerust mee wandelen…
Is momenten van helderheid
of beter nog
van grote klaarheid
schaars zijn die momenten
en ook nog goed verborgen
zoeken heeft dus nauwlijks zin
maar vinden wel
de kunst is zo te leven
dat het je overkomt
die klaarheid
af en toe…
Ha wat een fijn verdwaalverhaal, zo liep ik al 2 jaar achter elkaar 5 km teveel bij een tocht van 20 km op Terschelling, ècht heel knap en achteraf ook erg om te lachen maar op het moment dàt ..grrrmmbl inderdaad. Zullen we binnenkort een keer samen dralen…wandelen?
Liefs Christina