Verwondering

Waarom ik de afbeelding van een kind gekozen heb voor deze column is omdat kinderen nog echt in staat zijn tot verwondering. Wij zijn hooguit verbaasd, verrast door gebeurtenissen. Eigenlijk doordat ons hoofd allang een beeld gevormd heeft over de meeste dingen. Wat ‘de verwondering’ lijkt te zijn komt dan niet overeen met de ervaring die je al hebt. Gisteren dacht ik me te verwonderen over een voorval op de snelweg. Er stond een auto op de vluchtstrook. Een hardrijdende auto naast me stond direct op zijn remmen. Zijn ervaring was kennelijk dat het weleens een snelheidscontrole kon zijn. De auto langs de weg was verlaten zag ik. Een kilometertje verderop liep een echtpaar in de berm. Met een plastic zakje in de hand. Inwendig moest ik grinneken. Daar kan echt geen benzine in dacht ik. Verbaasd was ik wel dat deze mensen wellicht geen mobieltje hadden, of lid van de wegenwacht waren? En dat ze gingen lopen inplaats van… Ja, wat ik allemaal bedacht dus. Niet wat ik in mijn hart voelde, wat verwondering eigenlijk is.
Nu geloof ik best dat iedere dag wel iets wonderlijks brengt. Wonderlijk om te zien dat een kind achter blaadjes aan rent die door de wind in rondjes waait. Daar voel ik blijheid van en tovert een glimlach op mijn gezicht. Of het optreden van een koor die tracht de verschillende religies te verbinden: Joods, Islamitisch en Christelijk. Een werkelijke ‘heilige brug’ die vloeiend wordt samengebracht door muziek en zang. Prachtig in deze tijd waarin saamhorigheid soms ver te zoeken zou zijn. Of de dodenherdenking die de Dam doet vollopen met jong en oud. Een ‘eeuwige’ rij voor het huis van Anne Frank, bijna 70 jaar na dato, echt wonderlijk. Ik ‘moet’ het boek maar weer eens lezen. Het gevoel dat bij me opkomt is veelal ontroering met het opwellen van een traan. Verwondering kan bij mij ook verontwaardiging oproepen. Als een echtgenoot van een client van mij vertelt dat hun huis leeggehaald is als hij, zoals iedere dag, op bezoek is bij zijn vrouw die opgenomen is in het verpleeghuis. Ik kan me dus blij, ontroerd, verrast of verontwaardigd voelen door verwondering. Het gaat eigenlijk vanzelf. Met grote nieuwsgierigheid blijf ik uitkijken naar de verwondering die me door het leven voorgeschoteld wordt. Dan wel graag met nog meer directe gevoelens uit mijn hart zodat ik blij ben mij te zijn, zonder dat mijn hoofd zich er weer eens mee bemoeid…