Nou aan de vreugdesprong te zien op de foto was het puur genieten, vind je niet? Echt vieren van het leven zoals op de vlag te lezen staat. Deze wappert bij Westerslag op het heerlijke eiland Texel. De zon scheen volop, mijn lief aan mijn zij, wat wil ik nog meer?
Een week ervoor was een jong stel uit het Hospice ook naar Texel geweest. Een laatste wens. Zij leeft nu niet meer. Toch vierde zij haar leven tot het einde toe. Regelmatig kwam ik ze in IJsselstein tegen. Zij in de rolstoel, hij erachter lopend, of zomaar op een terrasje. Eigenlijk beelden deze twee mensen de visie van onze palliatieve zorg commissie uit: “Jij doet er toe, omdat je bent wie je bent. Je doet er toe tot op het laatste moment van je leven. Wij zullen alles in het werk stellen om je niet alleen vredig te laten sterven, maar je te laten leven tot aan je dood…”.
Deze visie verwoord mijn lievelingsboek “mijn dinsdagen met Morry”. Iedere dinsdag komt de oudleerling met zijn stervende professor praten. Over onderwerpen als ouder worden, de liefde die voortduurt, de dood. Hierin staat prachtig opbeurend beschreven hoe je het leven werkelijk leeft. Morry kan op het eind alleen nog ademhalen, zich niet meer bewegen. Alle zelfstandige funkties zijn hem ‘ontnomen’. Toch geniet hij van een aanraking, het samenzijn met zijn familie. De gewone dingen die juist dan zo bijzonder zijn. De klok in de huiskamer van ons Hospice geeft aan: “hier en nu”. In het midden staat “hier” en de wijzers wijzen telkens naar “nu”. Met iedere tik zeggend: “stel niets uit, zeg het nu, doe het nu, leef nu!” Een motto voor ons in de drukte van het bestaan van alle dag: vier het leven… NU!
Lieve Rita,
Wat mooi!
Ik ben helemaal geroerd!