Vlag op iedere dag…

Mijn nieuwe buurman van verderop, stond op een ladder voor zijn huis te timmeren. Ik zat in het zonnetje voor mijn huis te wachten op een cliënt. Ze was wat later, dus kon ik even lekker ongecompliceerd genieten zonder wat te ‘moeten’. Nieuwsgierig als ik ben ging ik een praatje maken toen hij de ladder afstapte. “Is er wat kapot?”, vroeg ik hem. “Nou nee, we hadden nog geen vlaggestok-houder en we willen graag de vlag uithangen als er iets te vieren of rouwen valt.” Hmm dacht ik, 23 juli is net voorbij. En ja, hij zegt: “dat zal weer even duren voor ik de vlag op kan hangen”. Ik hoop wat het rouwen betreft wel. Nationaal rouwen deden we voor het laatst in 1962 na het overlijden van Koningin Wilhelmina. Mijn client kwam aanfietsen en zei al puffend dat ze zich enorm gehaast had. Haar moeder van 83 was gevallen en had haar heup gebroken. Tot half drie vannacht zat zij in het ziekenhuis… Tsja, oeps het is maar zo gebeurd. “En ze is altijd zo voorzichtig omdat ze bang is te vallen.” Ik ken haar moeder ook. Een kwieke chique dame met opgestoken ‘suikerspin’ haar. Ze woont nog helemaal zelfstandig en is erg bij de tijd en zeer autonoom. Chips, voor die weer op de been zal zijn. Dat duurt wel een maandje of drie, als het al lukt. Of de dochter nu wel op vakantie kan gaan? Ze heeft de zorg voor haar zieke man die niet veel meer kan en nu moeders ook erbij…
Ik heb wel een fijne vakantie gehad. Geen trammelant met gemiste veerboot naar Terschelling, autopech ofzo. Er kan een hoop gebeuren tijdens je vakantie en als je pech hebt helemaal niks. Oftewel zoveel dat het je vermorzelt. Alleen wist je niet dat het je overkwam. Zo moet het gegaan zijn in het vliegtuig naar Kuala Lumpur in Maleisie. Je zit met je boekje of Lonely Planet en plotseling ben je niet meer. Dwarrelend in een vrije vlucht naar beneden… 17 juli, zo’n dag die in je herinnering gegrift blijft. Mijn moeder belde me op: “jij volgt niet altijd zo goed het nieuws hè…?” (Ahum, dacht ik van wel) “Je moet even de TV aanzetten, want er is een vliegtuig uit de lucht geschoten. Alle mensen zijn dood…” Daar schrok ik enorm van. Intussen zijn we uiteraard overweldigd met nieuws over de MH17. Speculaties over het hoe en wat bijvoorbeeld. Wist men niet dat de Boeing 777 geen gevechtsvliegtuig was? Ik kan het me bijna niet voorstellen in deze geavanceerde tijd. Maar goed het andere vliegtuig van Malaysia Airlines is ook nog steeds ‘onder water’. Toen alle persoonlijke verhalen, volledige families die van de kaart geveegd zijn, afgrijzelijk. Kippevel in de zomerhitte bij de nationale dag van de rouw op de 23e met de stoet van rouwauto’s, de voorafgaande 1 minuut stilte en ’s avonds de stille witte mars in Amsterdam en herdenkingsdienst in de Sint Joriskerk in Amersfoort. Verbonden in verdriet is het thema geweest en ik voelde me, naast het verdriet, trots om Nederlander te zijn. Tolerant, meelevend en respectvol naar al onze omgekomen mede-wereld-burgers. Mooi… De vlag hing op heel veel plaatsen half stok.
Ik denk het wel vaker, doe het niet altijd ben ik bang. Iedere dag een “vier het leven vlag” te zetten op de dag. Nu wel. We hebben dagelijks wel iets te vieren, al is het maar het ijsje waar je van geniet. Te rouwen ook, groot of kleiner leed. Vlag op beiden dat je het niet vergeet…