We are one…

Grappig is dat door mijn schrijverij, ik ook anders kijk naar wat er gebeurt in de wereld. Naar het Eurovisie Songfestival keek ik anders nooit. “Smoesjes, zegt een vriendin van mij, dat kun je makkelijk zeggen nu”. Tsja, wie zal het zeggen… Ik ga er toch wat over zeggen. Had eigenlijk een ander verhaal in gedachten, dat moet maar even wachten. “We are one, one, one”, Ilse de Lange zingt dit ook, “…rhythm of a beating heart, never be apart”. Mooi beeld, hoor. Dit jaar heeft het songfestival ook als motto: We are one. Het voorfilmpje met een schattig rupsje die in een vlinder verandert vond ik cute. Een prachtige openingsceremonie met enthousiaste deelnemers die over de brug naar het podium liepen in Malmö, het uitbundige publiek eromheen. Kon me helemaal invoelen hoe het is in het publiek te staan. Niet zo groots, maar vorige week was ik bij het concert van Joe Cocker (69). Vooral zijn legendarische liedje: With a little help from my friends was hartroerend. Op Woodstock in 1969 zong hij het al. Toen zag hij er heel anders uit, lange haren, grote bakkebaarden. Ga maar eens op You Tube kijken. Zijn bijzondere dansbewegingen heeft hij behouden, een soort luchtgitaarspel.

De openingsact van het festival werd verzorgd door dj Avicii, met een stuk dat speciaal voor de gelegenheid gecomponeerd is door Benny Andersson en Björn Ulvaeus van ABBA. En wat zou ik graag eens zo’n zuurstok rose sprookjesjurk dragen als de Zweedse presentratrice en ook comédienne Petra Mede. Ze maakte van de presentatie een mooie show. Anouk haar Birds, een echt weergaloos mooi nummer, werd prachtig door haar vertolkt. Het opera-achtige Its my life van Roemenie met de bijna naakt uitziende dansers vond ik indrukwekkend. Bonnie Tyler, met haar rauwe stem, deed ook mee op haar 61e. We moeten nog steeds in haar geloven, zingt ze. Ze droeg een leuk gipsy jurkje en werd uiteindelijk 19e (no comment). Er was ook een prachtige zeemeermin in een zalmwitte lange jurk met een jaloersmakend ‘lijntje’ uit Oekraine. Verder vond ik Denemarken met Only Teardrops van Emmelie de Forest veruit de beste, net als de jury met hun “points” uit al de verschillende landen. Je moet van ‘goeden huize’ komen om als winnaar je liedje en act een 2e keer te presenteren. Ik denk dat ik van spanning en blijdschap alleen nog maar Teardrops kon produceren. Emmelie is echter een professional en deed het voortreffelijk, petje af. Verder eindigde Azerbeidzjan op de tweede plek met Hold Me van zanger Farid Mammadov. De andere zangeressen uit de top 5 waren: de Oekraïense Zlata Zeemeermin Ognevich met met Gravity op nummer 3, de Noorse Margaret Berger met I Feed You My Love op nummer 4 en de Russische Dina Garipova met What If op nummer 5.

Ondertussen zijn we ‘als één man’ aan het zoeken geweest naar de broertjes Ruben (9) en Julian (7) uit Zeist. De twee broertjes werden twee weken geleden meegenomen door hun 38-jarige vader. Die pleegde op 7 mei zelfmoord in recreatiegebied het Doornse Gat. Burger- en professionele acties werden op touw gezet. Wat een onzekerheid. Niet vergelijkbaar met de onzekerheid van de 26 deelnemers aan het zongfestival natuurlijk. Daar viel een “eer” te behalen. Niet winnen, een verlies, betekent niet de dood. De deelnemers leven daarna gewoon verder. Waarom we achter Anouk stonden met z’n allen is omdat Nederland al 9 jaar uit de finale van het songfestival was verdwenen. Birds van Anouk op nummer 9 heeft het als wereldprestatie voor ons goed gemaakt. Ook onze buurlanden hebben steun geboden, zoals België met 12 punten.
We, oftewel heel Nederland, is ook erg betrokken geweest bij de twee jongetjes. Ze zijn gevonden nu, en het is duidelijk dat ze om het leven gebracht zijn. Een geschokt Nederland. Dat komt door het mee-leven met de moeder. Er zijn vele ouders met jonge kinderen in dezelfde leef-tijd. Of je kinderen zijn het in ieder geval eens geweest. Zij hebben wel de tijd van leven gekregen. Hoe lang heeft de moeder niet moeten wachten op “de uitslag”. Vast ook met een heimelijke wens op een goed eind, zoals in Frank Boeijen’s liedje: “Zeg me dat het niet zo is, zeg me dat het niet waar is…” en haar jongetjes levend in haar armen sluiten. Ik heb er ook op gehoopt.
Als ik nu een liedje uit mag zoeken voor de moeder van de kinderen draaide ik Eric Clapton met Tears in Heaven. Hij heeft zijn 4 jarige zoontje ook op dramatische wijze verloren en kent het inmense verdiet. Zo kan troost, door de tijd heen, met elkaar gedeeld worden…