Writersblock

Zo ziet mijn huis eruit als ik weer eens een writersblock heb… Je zou het natuurlijk niet denken. Zo van, zij schudt die wekelijkse columns gewoon uit haar mouw, maar niets is minder waar. Een uur voor de ‘deadline’ zit ik vaak in paniek zwetend achter de computer: “ik weet het echt niet, ik weet echt niets…” Dat had je niet gedacht hè. Gelukkig maar voor mij, schrijf ik tussendoor ook allerlei ideetjes op waar ik op zo’n moment naar terug kan grijpen. Dagelijkse dingen die me opvallen, uitspraken van mensen, filosofietjes. Zoals deze uitspraak, niet van Loesje en net zo leuk: “als het regent steek ik altijd een parasol op om de wolken te verwarren…” Ik merkte dat ik ook ging praten over het weer met vriendinnen. Dat doe ik anders nooit… En al het water van de afgelopen tijd, de overstromingen in Duitsland, de sikkeneurigheid door het gemis van de zon. Het idee dat het pas maart is terwijl de langste dag van het jaar alweer voorbij is. Laten we maar hopen op een “Indian Summer”.
“Het open boek” in Den Burg op Texel was niets open aan: “gesloten”, stond er op het bordje! Ik ben eens uitgenodigd om daar te komen werken, toen ze wel open waren. Dat kwam omdat ik op zoek was naar een boek, “die hadden ze niet” en ik ’toverde’ het binnen een minuut tevoorschijn. Wel een aantrekkelijk idee, me dagelijks rondom in boeken te hullen. Alleen ben ik dan niet vrij om het leven te vieren op Texel. Nog zo’n leukertje. Tijdens een wandeling stond op een bankje de volgende tekst: “hier zat Maarten met zijn hondje, hij genoot van het leven en rookte een jointje”. Dan wordt ik toch, zonder het roken van een jointje, net zo vrolijk. Ik mag ook graag een kerkje of begraafplaats bezoeken. Bijzonder was pas de tekst die ik las op een graf waarbij het echtpaar een paar maand na elkaar overleed. “Wees bewust van de dingen die je kunt veranderen, berust in de dingen die je niet kunt veranderen en vindt het fijne verschil tussen beide”. Naast alle rust zacht, voor altijd in mijn hart enzo, even iets om bij stil te staan. Deze 2 jonge mensen waren zich kennelijk bewust van dit feit en hebben zich hierbij berustend te ruste gelegen.
Tot slot nog even dit. De tuinman moest aan mijn tuin te pas komen. Dat komt door de buren! Die laten hun bomen veel te hoog groeien en nu heb ik veel schaduw in mijn tuintje. De hele boel overwoekert en ik kan me niet meer door mijn tuin bewegen. (Lekker even afschuiven van mijn eigen laksheid…) Ik moest erg wennen na al het snoeiwerk en schrok van ‘de plek’ die ontstond. Mijn Jasmijn nog maar een meter hoog (was minstens 4 mtr), de haag aan het zijpad ‘kaal’, geen vorm meer te ontdekken in de eens mooi aangelegde tuin. Tsja, snoeien is bloeien. Eerst toch even bloeden voor de planten die afgesneden zijn. Daarna licht en bewegingsvrijheid om te groeien. Lijkt het echte leven wel. Opruimen van ‘je troep’ en er ontstaat weer rust en ruimte om geinspireerd te leven.
Zo en dan heb ik toch mooi weer een column geschreven en is het geluk met Toon Hermans mijn kant op gekomen. Ik ga er mee dansen in mijn tuin. Dat kan nu…