Ik start bij cafe restaurant De Dennen.
Het pad begint en eindigt achter het restaurant en loopt een stukje samen met het Jufferpad aan ’t begin. Ik start pas om drie uur ’s middags, dus 16 km red ik niet voor het donker, dus ga ik voor de 6 km. Lekker rustig aan, langs wat drassige paden in bos en weide gebied. Het zonnetje ziet er veelbelovend uit en ik laat mijn pluutje in de auto. Helaas, want ik zag de bui snel hangen en inderdaad het regent afwisselend hard en wat miezerig. Hé alweer, een dame op klompen, op het klompenpad… Dat is no 3 in 14 dagen. Zou het toeval zijn? Het praatje met deze kwieke oudere dame op klompend gaat over wandelen, dat doet ze elke dag, weer of geen weer en ook op klompen. Ik mag een foto maken en we gaan ieder weer ons weegs. Of het door de regen komt en mijn innerlijk ‘gezeik’ erover, ik weet het niet. Maar… ik moet plotseling zo nodig dat ik ophoud met zeuren over het weer en ga, excuse le mot ga “zeiken in de regen”. Ik heb er zeer veel pret over… Koude regendruppels op mijn bips en opschieten geblazen, want ik zie wandelaars aankomen. Pfff, dat lucht op. Met een grijns loop ik verder in de regen. En die heeft besloten nog een tandje harder in te zetten… Ik kijk op de app of ik er al bijna ben en dat is gelukkig zo. Oh kijk nou, een regenboog! Verderop komt het zonnetje weer door en een prachtige regenboog laat zich zien. Ik probeer er een foto van te maken, maar als kiekjes fotograaf lukt het niet niet erg goed. Ik zie 2 wandelaars met honden me tegemoet lopen. Mijn witte broek zit onder de modderspetters en ik complimenteer ze met hun witte hond… Daar gaat de dame in kwestie, die withond aan de lijn heeft, niet op in… Wel zegt ze gelijk, “heb je die regenboog gezien”… Ik beaam dat en dat ik geprobeerd heb er een foto van te maken. Zij is super enthousiast en zegt, “het was de mooiste regenboog die ik ooit gezien heb, zelfs een dubbele!” Erachteraan hoor ik haar betreuren, “altijd heb ik een fototoestel bij me maar nu niet… “Ach”, zeg ik en leg mijn hand op mijn borst… “Je hebt de regenboog toch bij je die zit in je hart!” “Ja, inderdaad. Op de rouwkaart van mijn overleden vader stond namelijk een regenboog”. Ik word er even stil van en zeg: “Oh, op die van mijn moeder ook, dus jij zei: “hoi Pappa” en ik zei “hoi Mamma”, tegen de regenboog”. “Ja”… en we kijken elkaar aan. Mooi hè, hoe een kleine wandeling zoveel vreugde kan geven en een bijzondere ontmoeting ‘in scene’ zet voor zowel aard- als hemelbewandelaars. Wat een heerlijke afsluiting van deze dag!