Start de zoete inval!
Leven, I got live! Uit de musical Hair komt in mij op… Leven is een kwestie van gewoon doen. Net als wandelen, niets is meer van belang behalve de ene voet voor de andere zetten. Hij zingt, ik heb leven, ik moet lachen, ik heb vrijheid, ik heb goede tijden, gekke manieren, charme en ook slechte tijden zoals jij met kiespijn, hoofdpijn, hartezeer (die verzin ik erbij). Dan noemt hij zoals in een bodyscan al zijn lichaamsdelen op die hij ‘bezit’. Dit super vrolijke liedje weerspiegelt het geschenk dat wij LEVEN noemen. Daar ken ik ook een film en boek van. Het komt telkens op hetzelfde neer, wat je omstandigheden ook zijn, leef. Ik draai het ook weleens om an krijg je feel, voelen. Voel dat je leeft. Je lijf is uieraard van belang, want dat is je voertuig. Zonder een goede conditie en de kracht van mijn benen loop ik uiteraard voor geen meter. De geestelijke training erbij is volgens mij, lief zijn voor jezelf en niet denken maar doen! Een contradictie puur sang als mijn ‘bijbeltje’ De kracht van het nietsdoen is. Eigenlijk is dat niet zo want juist door het wandelen kom ik in de stilte bij mijzelf uit en kan de oneindige intelligentie die we allemaal in ons hebben, lekker stomen! Die geeft je richting aan, niet je wilskracht. Daarbij ben je omringt door de schoonheid van de natuur waarin altijd alles goed is. Uh en jouw ‘prestatie’ dan, met het lopen van die 113 paden? Nou, ik heb niet veel ‘beters’ te doen dan mijn pad te bewandelen en daarvoor te gaan. Niet alleen in Coronatijd, maar op ieder moment van mijn leven. Al heb ik uiteraard niet altijd zijn in wat op mijn pad komt. Daar verschil ik niet van welk mens dan ook.
Toch mijn pad te vervolgen al staat de wereld een beetje stil. Schrale troost is dat over heel de wereld in een soort cel zit oftewel iedereen in lockdown is en naar binnen moet keren in zijn eigen ‘gevangenis’. Mooier vind ik cocon, daaruit komt een vlinder die zijn vleugels uitslaat. De uitspraak van het butterfly effect zegt dat de vleugelslag van 1 vlinder in Brazilie later een orkaan in Texas kan veroorzaken… Edward Lorenz werd met dez uitspraak in 1961 al bekend. Een metafoor uiteraard want het kan helemaal niet. Maar toch… We hebben gezien, of we zien nu heel duidelijk dat jouw actie direct effect heeft op de buitenwereld. In coronatijd hoef je je niet te houden aan de genomen maatregelen, maar dat kan een enorme repercussie op de wereld geven. In negatieve zin zogezegd op dit moment. Doe je ‘stomme’ dingen, kan je mensen besmetten met het virus. Wel iets om bij stil te staan uiteraard. En dat doen we nu met zijn allen. Als je binnenwereld een weerspiegeling is van je buitenwereld, dan beperk je door je vrijheid te nemen heel direct de vrijheid van de ander, die er letterlijk ziek van kan worden. Ik ga het niet hebben over politiek correct of dat de maatregelen juis of onjuist is, uit die discussie voer ik liever niet. Daar heb ik mijn eigen idee over. Wel is het zo dat wat jij doet of nalaat te doen, een direct effect heeft op de ander.
Ik mag altijd graag bij de Zoete Inval beginnen. In betere tijden kan je er lekker in hun rommelschuur struinen, een koffietje, snack en zelfs een ijsje eten. Er hangt een lijstje wat iets kost en het geld mag je zelf in een grijs geldkistje doen. Ik ga eigenlijk wat laat op pad voor 16 kilometer wandelen, om 13 uur pas. Ik loop over het mooie veldje en langs de Boet van Natuurmonumenten waar ik al aardig wat keertjes geschuild heb voor de regen. Erachter staan een drietal bankjes met uitzicht op (nu afgemaaide) maisvelden.
Het blijft een prachtige wandeling, over kleine paadjes door het bos, weiland en boerenerven. Voor een van de erven staat een klein prinsesje, met kroontje en echt Princesse jurkje onder haar jasje. Ze kijkt naar mij en zegt: loop jij het klompenpad? Ik stop en zeg ja. Daarna komt de waterval over 2 vriendinnetjes die bij haar spelen, haar zusje die slaapt, nee ze is niet ziek, ze is pas nul jaar dus moet ze ‘smiddags slapen… Haar moeder hoort haar praten en komt voor het raam staan en zwaait lachend naar mij. En toen ik pas 4 werd kreeg ik een nieuwe fiets, daar mag Lianne nu op rijden, zij is mijn vriendinnetje toch… Pfff, het prinsesje gaf me even een stastilmomentje en ik genoot ervan 🙂
En ja hoor een half uurtje later kom ik een heel knappe man tegen waar ik bijna het klompenbordje door miste. En waarom? Mooie blozende kop, met pet erop, wandelstok in de hand en ja hoor hij liep op klompen. Geen gele dit maal, als de dame gisteren, maar hij loopt al 86 jaar dit rondje, nou ja het eerste jaar uiteraard niet zegt hij schertsend. Hij woont in dat boerderijtje en wijst het aan, daar, al zijn hele leven. Ik mag een foto maken en hij roept me na: “niet verdwalen hoor”…