Nou bij herhaling is dit voor mij, excuse le mot, echt een Schut-tingwoord-pad dat rijmt op jawel, schut. Echt waar je moet soms ook kijken of het pad je energie geeft of van je afneemt. Dit pad, als ik niet al chagrijnig ben, word ik het wel. Ik start bij het leuke theehuis Mon Chouette en neem de aanlooproute, wegens gebrek aan een parkeerplekje bij het startpunt. Daar zakt de moed me al, op mysterieuze wijze, in de schoenen. Mijn benen worden zwaar, en met iedere stap wil ik liever achter- dan vooruit. Tsja, het is niet anders. De weg is best leuk, behalve langs de provinciale weg. Gelukkig is het maar 3 km. Je begrijpt dat ik nu even de verlengde route niet neem. En… dat belooft niet veel goeds voor het Termatenpad, dat hier nieuw op dezelfde plek is aangelegd. Maar laat ik daar niet op vooruitlopen, dat wordt vanzelf duidelijk.