Schaverdensepad in Emst

Bij de reacties op de klompenpad website was een Kees aan het kibbelen met Max over het Schaverdensepad… Max vond het pad niet verrassend, Kees was er geïrriteerd over. Ik vond het pad wel erg verrassend!

Ik schreef mijn reactie als volgt: Vandaag, op de valreep van het jaar op 29 oktober, met miezerig weer dit cultuur/natuur agrarische klompenpad gelopen. Ik werd er blij van! Lekker rustig, geen kip onderweg, wel veel schaapjes en ‘Beatle koeien’ met lange rode haren. De vergezichten zijn fijn, net als de afwisseling van weide, bos & beekje. Op een van de vele, nu natte bankjes, heb ik op een ervan lekker gezeten om te lunchen. Het lijkt me in de lente en zomer ook heerlijk om hier te lopen. Dus… voor een leuke ontspannen wandeling, trek je schoenen aan en gaan! Nb dank aan de klompenpad beheerders voor de goede bewegwijzering.

Nadien ging ik op bezoek bij een ouder echtpaar die ik een jaartje geleden bezocht voor een thuisconsult. Hij was beeldhouwer, zij zorgde voor hem want op zijn 40e kreeg hij zijn eerste hersenbloeding. Ik was via de huisarts gevraagd om te beoordelen of hij nog thuis kon blijven en welke voorzieningen er nodig waren. Overal zag ik beelden staan die hij -bleek later- gemaakt had. Na het consult mocht ik zijn werkplaats in de schuur zien en ze zwaaiden voor het raam bij het afscheid. Ik was ontroerd… Ik kom namelijk zelf uit een “zwaai familie”! We zwaaien bij het weggaan naar elkaar tot je elkaar niet meer ziet. Dat deed mijn oma, mijn moeder en ik nu ook. Ik bleef ze zien, ook nadat ik niet meer werkte bij deze zorggroep. Ze moesten uiteindelijk verhuizen van Emst naar Vaassen, want het vrijstaande huis en de tuin werd te groot. Ze vertelden mij dat ze niet wisten wat er met de beeldhouwspullen moest gebeuren…? Ik wist het wel, als amateur beeldhouwer neem ik het wel van jullie over zei ik stalend. Zo geschiedde en het is een van de prachtigste kado’s die ik van ze kon krijgen. Al de beitels, schaven en stenen…

Nu, helaas is dat hoe het vaak gaat, viel zijn vrouw om. Het vele zorgen was teveel geworden en zij werd ziek. Haar echtgenoot is opgenomen in het verpleeghuis en laat uiteraard een grote leegte achter. Dat verdriet is enorm om na bijna 50 jaar samen geweest te zijn je partner zo te (moeten) verliezen. Als je werkt in een verpleeghuis is dit ‘dagelijkse kost’, -geen leuk programma over koken- maar de dagelijkse schrijnende situatie van mensen en hun familieleden die er opgenomen zijn. Al die pijn en verdriet kan ik niet meer hanteren. Ik ben er op stuk-gelopen… In het begin gaf het me energie, nu neemt het mijn energie weg. Dus heb ik de moeilijke stap genomen niet meer te willen werken als verpleeghuisarts. De schoen wringt te veel, ik krijg er blaren van en hartenzeer.

Het bezoek was fijn & vertrouwd als altijd. Heerlijk om elkaar, na zo’n lange tijd, weer te ontmoeten met een kopje thee en meegebracht gebakje.

Het klompenpad liep ik vantevoren.

1 gedachte over “Schaverdensepad in Emst”

Plaats een reactie

Je kunt een afbeelding invoegen